Pabili ng Common Sense of Humor

Katatapos lang ng concert ng Incubus sa Araneta nung nakaraang Hulyo, 28. ‘Tang ina floyd, walang kasing-headbang talaga ‘pag live concert. Hindi mo iisipin ang pagod sa biyahe, walang kamatayang trapik, lintik na ulan na umeepal ‘pag ‘di mo kelangan at parusa ng apat na oras na paghihintay. Hindi mo pagsisisihan ang pagbili mo ng ticket na presyong ginto. Basta iisa ang nasa utak ko ng mga oras na ‘yon---makikita ko na rin sila ng LIVE, sa wakas. Pucha mula pa hayskul fanatic na ko ng wakanginang banda na ‘yun. Andito na rin ako sa metro manila naninirahan, palalampasin pa ba ang pagkakataon? Aaminin ko na first time ko makatuntong sa Araneta. Kahit fan ako ng basketbol eh hindi sumagi sa isip ko na manuod ng PBA. At dahil sa tatanga-tanga ako sa direksyon eh paulit-ulit kong tinatanong ang katabi ko sa bus kung malapit na ba ang Araneta o malapit na kong  maligaw. Mabuti na lang at maaga-aga ako dahil tulad ng inaasahan, mahaba na ang pilya sa takilya. May kani-kaniya pang entra

Kamakailan lang may nakakwentuhan akong pastor (Baptist). Nakisali kasi ako sa usapan nilang magkaibigan na hindi naman nalalayo ang edad sa’kin. Bale nagtanong kasi siya kung ‘yun bang “judgment day” daw eh totoo. At dahil sa bihasa na sa bibliya, natawag ang pansin ko sa paraan ng pagpapaliwanag niya. Hindi ko rin naman maitatanggi na may punto naman ang lahat ng paliwanag niya, hanggang sa lumayo na ng lumayo at lumalim na ang diskusyon nila tungkol sa relihiyon, kaya pati ako nakisali na rin. At dahil nagpapanggap akong maraming alam kaya naitanong ko sa  pastor ang, “Kung ang lahat ng bagay may simula, saan at pa’no nagsimula ang Diyos?” (na sana hindi ko na lang tinanong kasi parang nagiba bigla ang mood niya). Sa totoo lang, hindi magandang isali sa debate o diskusyon ang relihiyon. Wala kasing nananalo, lalo pa na pareho namang galing lang sa iisang aklat ang ideya ng lahat, AT dumarami ang bilang ng uri ng relihiyon. Iba-iba na ang paniniwala, ‘yung paraan ng pananampal

(Paunawa: Ang sumusunod na blog ay pawang opinyon lamang ng awtor. Pasintabi sa mga mambabasang ‘complete attendance’ sa simbahan) Hindi ko na talaga matiis. Gusto ng kumawala sa isip ko. May makati sa bandang kaliwa ng utak ko na matagal ko ng gustong kamutin. Eto na siguro ang tamang oras (dahil naguguluhan ako sa ugnayan ni ‘tamang oras’ at ‘bad timing’) dahil tulad ng hadhad at balakubak na kelangan ng matinding atensyon, kailangan ng kamutin at bigyan ng solusyon. Umpisahan na ang diskusyon tungkol sa isang usaping pihadong marami ang magmumura at mag-aalay ng bigas. Ihanda ang sarili para sa makasunog-impiyernong debate at bonding.             (Basahin ulit yung part ng ‘paunawa’ ng isandaang ulit bago tumuloy sa susunod na paragraph. Please lang. Opo. Ngayon na po.)             Bale ganito kasi yan.             Kasalukuyan akong inaantok nun, araw ng martes (7:45 pm). Kaka-time in ko pa lang. Hindi late kahit nakaubos ako ng isang ‘playlist’ sa traffic. Hindi