Ligawan: Paano at Bakit?

Isa sa dati kong katrabaho ang humingi ng advice sa’ken para dumiskarte sa crush niya. Katrabaho din namin. Matagal-tagal na niyang gusto ito, pero matagal-tagal na ring umuurong ang dila niya tuwing magkakaharap sila ni babae. Ang tanong niya e paano daw ba niya sisimulan ang panliligaw. Sinabi ko na lang na ‘old school’ style ang gawin niya: abutan ng rosas at chocolate.

Ang problema, hindi niya raw kaya dahil nahihiya siya at wala daw siyang budget. Medyo natawa ako. Di ko alam kung nagpaparinig ba siya o sadya lang talagang torpe. Kaya ayun, pagkalipas ng ilang buwan, may dyowa na yung crush niya. At ayon sa tsismis, pumayag daw magpaligaw yung babae nung isang beses inabutan ito ng rosas at chocolate.

Sayang. Ganda pa naman ng advice ko.

Real talk: isang boses ko pa lang nagawang mag-abot ng rosas at chocolate sa panliligaw ko nun. At effective nga. Naging dyowa ko siya, pagkalipas ng ilang panunuod ng sine, pagkain sa labas at ilang registration ng unli-call at unli-text.

No doubt, isang malaking challenge ang umpisa ng ligawan. Gaya ng eleksyon, kelangan mong mag-invest o maglabas ng pera. Pero dahil wala ka namang hawak na kaban ng bayan, pagtitipid ang unang solusyon sa budget. Kelangan makuha mo din ang atensyon ni babae, tapos saka ka magpakitang-gilas kung saka-sakaling pumayag na siyang kumain sa labas, sa unang yakag pa lang. Kung maging maganda ang resulta, tuloy-tuloy na yung hanggang sa hindi mo namamalayan, kayo na pala.

Well, happy ending yun. Pero hindi naman lahat ng nagpapaligaw e may assurance na sasagutin ka. Tandaan: meron talagang paasa at sadyang malandi.

Pero kahit saang anggulo mo man tingnan, ang isang love story ay nagsisimula sa ligawan. Period. Unang hakbang papuntang true love. Pero kung naka-sex na agad ni manliligaw si liligawan nang wala naman silang relasyon o anumang commitment, hindi ko na alam ang tawag dun. Swerte? Puwede. Kalandian? No comment. Lasing lang? Sure, kwento mo sa pagong.

Bakit nga ba kelangan pang dumaan sa ligawan portion?

Gusto mo siya, gusto ka niya, hindi ba puwedeng ‘go’ na agad? Kelangan talaga manligaw/magpaligaw muna?

Noong mga panahong hindi pa ganun ka-meaningful ang malisya sa utak ng tao, ang pagkakaron ng partner sa buhay ay nagsisimula sa maraming paraan. Set-up ng mga magulang. Si anak na bunso e irereto sa bunsong anak din ng kapit-bahay. Pero bago yun, kelangan munang may patunayan si lalake para makuha ang loob ng mga magulang ni babae. Malaking advantage ang pagiging magaling na hunter o mangagaso nun. Ibig sabihin, may ipapakain si lalake kay babae at dagdag pogi-points yun para sa mga magulang.

Noong mga panahong trending pa si Maria Clara, ang klasikong pagsisibak ng kahoy, pag-igib ng tubig sa balon at panghaharana ay ilan lamang sa mga diskarteng-Pinoy na bentang-benta sa mga chicks noon. Maghapon yun, tapos sa gabi naman e magba-bonding sila sa sala, sa tabi ng mga magulang, kung saan e mauubos lang ang oras sa pagpapa-cute at palitan ng malalagkit at malisyosong tingin. Kung ano man ang topic ng usapan nila, hindi ko rin alam. Walang holding hands, walang akbay-akbay at walang first base kiss. Bahala na sila kung saka-sakaling bigyan man sila ng oras para makapag-usap, ng walang nililinis na baril o hinahasang itak.

Ngayon, high-tech na ang panliligaw. May mga relasyong nabuo lang dahil sa nag-like, nag-comment o buong-landing in-add ang estrangherong opposite sex dahil sa nakalitaw na abs at litaw na cleavage. Thru social media na ang pakikipagkapwang-tao, to the point na nakakalimutan na ang pagiging conservative at hard to get para magpaligaw. Yung iba nga e, unli-call o text lang ang katapat. Konting value meal, konting sine, tapos. Minsan ang meeting place pa sa pulang building. Accelerated process, wala ng ligawan. Bahala na ang prinsipyong M.U.

Formality at respeto ang proseso ng panliligaw. Formality, dahil kailangan munang i-approve at i-verify kung gusto ka niya, at kung magpapaligaw siya. Respeto, dahil hindi mo siya pag-aari, at wala pang karapatang pangunahan sa anumang desisyon, mapa-okey man o basted. May kanya-kanya man style sa panliligaw, nasa lahi pa din naman ni eba ang huling halakhak. Kahit masungkit mo man ang bituin sa outer space o magpakalunod ka man sa lava ng bulkan, kung hindi ka niya type, hindi ka uubra. Tandaan, ang panliligaw ay parang pagpapasa pa lang ng resume sa kumpanya. “Don’t call us, we will call you…”.

Magkaiba ang ‘courtship’ sa ‘dating’. Ang pa-date-date ay para lang sa mga taong allergic sa commitment. Nangangati lang. Nagpapa-yummy at nagpapa-macho. Ang courtship ay kumikilala sa commitment at kasal. Naghahanap ng true love at gustong basagin ang katagang ‘walang forever’. Ngayon kung itatanong mo naman kung puwede bang pagsamahin ang panliligaw sa pagde-date, puwede naman. Basta magpapakabait ka lang.

Ano ba talaga ang ligawan?

Pagpapakitang-gilas, pagpapakitang-tao, pagpapaka-plastik at paglalagay ng maskara sa umpisa. Wag na tayong magsinungaling, ganyan talaga ang tunay ng proseso ng ligawan. Yung nakatagong good-side muna ang ipapakita, saka na yung bad-side. Siyempre kelangan pampa-good shot muna ang mga moves. Di naman lahat nate-turn on sa pagpapakita ng tunay na pagkatao. Lalo na kung medyo kuripot at tamad magpahatid-sundo.

Bakit kelangan mong manligaw/magpaligaw?

Tradisyon? Siguro. Batas ng pag-ibig? Baka. Utos ng Diyos? Hindi ako sure.

Getting to know each other ang ligawan. Paghahain ng pagkatao sa opposite sex kung ano at sino ka ba talaga. Dito kayo magkakakilanlan ng personalidad, hobbies, talents, social media accounts at paboritong value meal. Pasulpot-sulpot din dito ang biglaang concern, pa-sweet, cheezy at makalaglag-panty-ng ‘pick up lines’. Gasgas na linyang “kumain n b u?”. Mga tiradang luma na, pero bumebenta pa rin. Kanya-kanya man ng style, pagpapasensya, pag-intindi at gastos ang buong meaning ng panliligaw. Mas malaking effort pa kung ilang sakay ng bus at jeep ang pagitan. Kaya nga yung iba, naging mag-on thru text o reply lang sa private message.

Kelangan mo talagang manligaw/magpaligaw. Walang mabigat na reason kun’di hindi mo pagsisisihan ang isang desisyon na habambuhay mong dadalin, maging tama o mali man. Malaking factor sa relasyon ang pagpasok sa loob ng ligawan dahil ito ang magiging sukatan o batayan kung dapat o hindi ka dapat pumasok sa isang relasyong magpapabago sa buhay mo. Mas matagal na proseso, mas lalalim ang pagkakakilanlan sa isa’t isa, mas madaling intindihin ang pagkatao at susunod na mga eksena dahil sa malaking adjustment at preparation. Kahit ang instant noodles e dumaan sa matrabahong ingredients. Kahit ang instant coffee ay resulta ng naghihikahos na agrikultura ng ‘Pinas. Nakakaumay ang instant. Mas tinatangkilik pa din ang manual. Ang matrabahong pagluluto ng ulam ay kinakain ng mga taong gutom sa tunay na pagkain. Gaya ng panliligaw, mas may katuturan ang epektibong proseso kesa sa experimental relationship.

Bilang manliligaw, huwag mong bilangin ang pagod, gastos at effort. In the first place, ginusto mo yan. Walang nag-request sa’yo na ligawan mo ang tipo mong babae. Kung nangayayat ka man kakatipid o naging busy dahil sa paghahatid-sundo, side effect lang yun. Parte talaga ng ligawan yun. Kelangan mong umintindi, rumespeto at makibagay kung talagang naniniwala kang may forever. Pero dahil wala namang forever, bahala ka na.

Bilang nililigawan, huwag kang paasa. Kung ayaw mo sa isang tao, sabihin mo na agad. Okey lang magpakipot, wag lang isang dekada. Hindi mo alam kung ilang beses lumaktaw ng pagkain ang manliligaw mo para lang mailibre ka ng kiddie meal. Iniintindi ka nila, kaya intindhin mo rin sila minsan kung bakit at paano nila nagagawa ang imposibleng effort. Huwag mag-take advantage. At higit sa lahat, huwag magturo sa mamahaling restaurant. Grabe ka naman.

Tingnan mo, pag di pinayagan manligaw, basted. Pag pinayagan manligaw pero di pumasa, basted. Gulo no?