Pabili ng Common Sense of Humor

First time ko makatanggap ng relo galing kay erpats nung nasa elementary pa lang ako. Di ako sure kung anong grade na. Pinadalan kaming magkapatid ng relo na mas lamang ang kulay pula at manaka-nakang gold at silver. Parang kulay pamasko. Basta, pambata talaga yung itsura. Nagalangan pa ko kung talagang gumagana yun dahil dalawa lang ang kamay. Missing in action yung para sa seconds . Kung isusuot mo yun pagdating mo ng high school, baka magdalawang isip ka pang ipagyabang. Hindi naman siya pangit, hindi rin naman ganun kaangas.  Simple na medyo hindi ako komportable. Hindi dahil sa mas maangas ang G-Shock ng katabi kong kaklase, kun’di dahil sa hindi ako sanay na may nakasabit na burloloy sa braso ko. Mas sanay pa ata ako sa mga goma na pilit pinagkakasya sa braso tuwing maglalaro ng dampa. Mas maraming goma, mas maangas.             Hindi rin nagtagal sa’ken ang relo sa tatlong dahilan: nakakalimutan ko; nabasag nung isang beses ako sumubok mag-diablo habang naglalaro ng ‘fol

Dear Sir Ely, Marcus, Buddy at Raimund,             Magandang araw sa inyo mga idol.             Hindi ko sana magagawa ang liham na ito kun’di lang dahil sa astig na balitang napanuod ko nung nakaraang linggo: naglabas kayo ng dalawang bagong kanta. Ayaw ko sanang maniwala sa balita kaya lumapit ako ng bahagya sa tapat ng telebisyon para lalo kong maintindihan ang balita. Dalawa. Bago. Kanta ng Eraserheads. Sa loob ng isang dekada, simula ng mailabas niyo ang huling single na “Maskara”, ngayon na lang ulit ako nakarinig ng astig na kanta galing sa bandang nagbigay ng inggit at inspirasyon sa isang tulad kong panggap na musikero. Impluwensya galing sa local band, ika nga ng ilan. Bukod pa dun, naging cover kayo ng isang magazine, kung saan e tinawid niyo rin ang pedestrian lane ng Abbey Road gaya ng Beatles. Astig at priceless.             Natuwa ako. Literal na nagkaron ng goosebumps. Nanumbalik ang pagka-excite sa kanta niyo na parang nanumbalik ang mga alaala ko nu