Si Kolorete at Burloloy: Mga Kuwentong Loom Bands at Alahas

First time ko makatanggap ng relo galing kay erpats nung nasa elementary pa lang ako. Di ako sure kung anong grade na. Pinadalan kaming magkapatid ng relo na mas lamang ang kulay pula at manaka-nakang gold at silver. Parang kulay pamasko. Basta, pambata talaga yung itsura. Nagalangan pa ko kung talagang gumagana yun dahil dalawa lang ang kamay. Missing in action yung para sa seconds. Kung isusuot mo yun pagdating mo ng high school, baka magdalawang isip ka pang ipagyabang. Hindi naman siya pangit, hindi rin naman ganun kaangas.  Simple na medyo hindi ako komportable. Hindi dahil sa mas maangas ang G-Shock ng katabi kong kaklase, kun’di dahil sa hindi ako sanay na may nakasabit na burloloy sa braso ko. Mas sanay pa ata ako sa mga goma na pilit pinagkakasya sa braso tuwing maglalaro ng dampa. Mas maraming goma, mas maangas.

            Hindi rin nagtagal sa’ken ang relo sa tatlong dahilan: nakakalimutan ko; nabasag nung isang beses ako sumubok mag-diablo habang naglalaro ng ‘follow the leader’ at; hindi na pinalitan yung battery. Dun na siya nagtapos. Hindi ko na matandaan kung saan na siya napunta, pero sigurado akong malabong sinanla yun ni ermats.

            Yung sumunod na nagkaron ako ng relo (pero hindi naman talaga), galing sa lolo ko (RIP po). At dahil medyo may katandaan na at wala ng panahong pumorma at magpaka-gengsta, napagpasiyahan niyang ibigay sa’ken ang isang relo na panigurado akong anytime e malalaglag sa’ken. Pano ba naman, sa payat ko nun, malaki ang tsansang mahulog yun ng walang kahirap-hirap sa haba ng brace (payat talaga ako, as in). Tatanggihan ko sana pero para hindi sumama ang loob, tinanggap ko na rin (mamahalin yung relo!). May kasama pang pera yun. Akala ko pambili ng vitamins para tumaba-taba ako. Dumiretso na daw ako sa pagawaan ng relo para bawasan yung brace. Kinabukasan, hindi ko rin naman sinuot.

            Sa totoo lang, hindi ako kumportable na may burloloy sa katawan. Ayoko ng bling-bling. Ayoko ng may mga bato o bakal sa katawan ko para lang ipamporma. Dati pinilit ko magsuot ng mga kuwintas, hikaw at bracelet. Pero hindi talaga para sa’ken ang mga ganung luho. Naiilang ako at ayoko din naman magmukhang sosyal. Tama na sa’ken na sa cellphone ako tumitingin ng oras, at ayaw ko din namang maya’t maya ko nililingon ang oras sa braso. Ang kinikilala ko lang naman na burloloy e itong limang anklet na tigbe-bente sa bangketa. Yun lang. Lagmas sampu na sana to kun’di lang talaga sumuko yung iba matapos mabasa ng ilang daang beses dahil sa araw-araw na paliligo at pagsugod sa baha. Hindi ko namamalayan, nababawasan na pala sila.

            Ilang beses na nga ako naregaluhan ng iba’t ibang klase ng alahas, magmula sa singsing, kuwintas, bracelet at hikaw (naghikaw din ako para mag-level up ang pagiging rakers ko). Pero lahat sila, nakatambak lang sa cabinet. At kahit isa-isa na silang nawala, di naman ako nakaramdam ng pighati o panghihinayang.

            Wala akong mapapala. Hindi ako sosyal. Pabigat at mainit sa katawan. Papansin. Agaw-atensyon. Takaw-gulo. Ilan lang yan sa mga sarili kong rason kung bakit hindi ko tinuturing na necessity ang pagsusuot ng alahas. PERO, hindi ako against sa gantong uri ng kultura KAHIT dumarami ang bilang ng krimen dahil dito. The more alahas you have, the more chances of…bahala ka na.

            Walang direktang taon kung kelan at paano nagsimula ang trip ng mga tao na magsuot ng iba’t ibang klase ng bato o bakal sa katawan. Pinaniniwalaang nagsimula ang luho na’to sa Africa mga 75,000 taon na ang nakalipas sa Blombos Cave. Nagsimula ito sa pagsusuot ng mga shell jewelry na gawa sa sea snail shells. Nasundan naman ito ng pagkahumaling sa bato at bakal ng mga tao pagpasok ng metal ages. Maski ang mga Cro-Magnons ay nakaisip ding magsabit ng kuwintas at bracelets na gawa sa pinagtali-taling mga buto, ngipin, berries, at bato. Ginamit din nila ito sa pananamit kaya noon pa man ay uso na ang fashion statement.

Tao 1: Aba! Ang ganda naman ng batong ito!

Tao 2: Ay oo nga! Parang mamahalin!

Tao 3: Subukan mong lagyan ng tali at isabit mo sa leeg mo, tapos irampa mo sa tribu natin para magmukha kang maangas!

Tao 1: Pero teka, ano namang itatawag natin dito? (kasalukuyang nilalagyan ng tali ang bato saka dahan-dahan isusuot sa leeg)

Tao 2: (Biglang natakot ng makakakita ng ahas sa likod ni Tao 1) Hala! Ahas!

Tao 1: Ano kamo?

 Ta o 3: Hala-ahas daw, binge!

Tao: Ah…alahas. Puwede! Alahas ang itatawag natin dito!

Tao 1: (Kumaripas ng takbo) Epic faaaiiillll!

            Ayon sa wiki, may mga dahilan kung bakit gumagamit ng alahas ang tao. Bukod sa pagiging artistic, ginagamit din ito bilang functional lalo na sa pananamit, pag-aayos ng buhok at para may matanungan ng oras sa gitna ng kalsada. Maaari din bilang social o personal status, gaya na lang ng wedding rings at hikaw sa dila. Simbulo din ng mga organisasyon, brotherhood at religion. Puwede ring proteksyon sa kung ano-ano mang masasamang elemento o pang-attract ng mabubuting elemento gamit ang amulet atbp. Higit sa lahat, para makapagpatayo ng libo-libong sanglaan.

            Kelan nga lang e naging trending ang loombands. Biglang nauso, bigla ding nalaos. Kung tutuusin, pinaliit lang naman na lastiko yun, naging sosyal na lang nang bansagang loombands. At bakit ang mahal ng isang set nun?

            Pero hindi dun nagtatapos ang alamat ng loombands aka rainbow loom. Nagsimula pala ito kay Cheon Choon Ng, isang mechanical engineer sa Nissan Motor Company. Isang araw nang makita nitong naglalaro ng goma ang mga anak nito, tinuruan nito kung paano gawing bracelet ang pinagsama-samang goma. Medyo napahiya ito sa mga anak kaya gumawa ito ng paraan para mas maging effective ang paggawa nito kaya naisipan nitong gumawa ng scrapboard na may maraming hilera ng pushpins para mas madaling maikabit ang pinagsama-samang goma at maging bracelet. Naging popular ito sa mga kapitbahay at naisipan ng mga anak nito na magbenta para makabili ng I-Phone 6, pero pauso ko lang yun. Sa loob ng halos anim na buwan, lumikha siya ng improvised na loom kit na may 28 na versions. Nag-invest siya ng $10,000 at nakahanap ng factory sa China para mag-manufacture ng imbensyon nito, kung saan kasama nito ang asawa na naga-assemble sa kanilang bahay noong June 2011.

            Gaya ng mga baguhang negosyo, hindi naman naging successful agad ang pagbebenta nito sa kadahilanang hirap ang mga tao sa pagintindi kung paano ito gamitin o gawin. Matapos manuod ng Dragon Ball Z at isang episode ng Naruto, naisipan nito gumawa ng instructural video gamit ang website kasama ang anak at pamangkin. Nagsimula ng bumulusok ang bentahan nito noong summer ng 2012, hanggang sa naging successful na nga. Namataan pa nga sa isang tour ni Kate Middleton sa New Zealand na suot-suot ito, gaya na rin Miley Cyrus. Napabalita pa ngang gagawa din ng sariling franchise si Lastikman para dito pero tinamad na siya dahil sa sobrang trapik sa EDSA.

            Napansin mo ba, sa music industry e mga rapper ang may pinakamaraming bilang ng alahas sa katawan sa mga music video, kasunod ang mga pop stars? Bakit? Ano ang scientific explanation nito?

            Kilala mo ba si Lupin III? Yung anime na walang ibang ginawa kun’di magnakaw ng mga mamahaling bagay sa kung saan-saan kasama ni Fujiko na talaga namang…? Wala lang. Naalala ko lang.

            Malaki man ang diamond na “Heart of the Ocean Diamond” sa pelikulang Titanic, hindi pa rin ‘to ang pinakamahal na alahas sa buong mundo. Dahil ang “The Graff Pink” na na-classify bilang type II color diamond (literal na kulay pink) ay nagkakahalaga lang naman ng halos $1.85 million per carat (na hindi ko alam kung ilang carat), kumpara sa replica ng “Heart of the Ocean Diamond” na $20 million. Sa laki ng halaga nun, maaari ka ng bumili ng sarili mong bansa at pangalanan ayon sa trip mo.

            Ngayon, ano ang pinaglalaban ko?

            Wala.

            Pero sa totoo lang, ang alahas sa ngayon e hindi na yari sa mga mamahaling bato o bakal. Hindi rin ito nasusuot o puwedeng isabit. Hindi mga alchemists o chemists ang gumawa nito. Mas target ito ngayon ng mga snatcher at holdaper dahil sa lakas ng bentahan nito sa merkado. Dumarami ang bilang ng mga gumagamit at bumibili nito, na halos buwan-buwan kung magpalit ng model, kasabay ng pagdami ng sungay ng ilan para lang dito.