Pabili ng Common Sense of Humor

Sayang yung Friendster. Successful na sana yung social networking site na yun kun’di lang talaga kinain ng virus at mga hacker. Paano naman kasi, bukod sa naging OA na sa pagko-customize e pinutakti na rin ng mga kung ano-anong malalaswang virus na mas maganda sana kung naging totoo na lang [insert demonic smile here]. Kumpara sa Facebook ngayon, walang-wala ang Friendster noon kung accessibility at convenience lang ang pagu-usapan. Andun na lahat: magmula sa chat, video chat, games, newsfeed, links sa maraming websites, negosyo, etc. Bukod dun, magaling ang maintenance team ng Facebook. Hindi basta-basta natitinag ng mga praning na hacker. Laging may innovation. Kaya ko lang naman naalala si Friendster e dahil na rin sa negatibong resulta ng Facebook sa buhay ng tao. Kung paano nito pinarami ang mga trolls. Kung paano mabilis kumalat ang mga maling balita. Kung paano pag-awayin ang mga iba’t ibang sector at ahensya ng gobyerno, pati na religion. Kung paano magpatayan ang ma

Totoo, na mas naalala natin ang isang guro/titser dahil sa mga kapintasan nito kesa sa mga naituro nito sa’ten nung mga panahong kinakagat-kagat pa natin ang mongol para sa extension ng buhay ng pambura at auto-sosyal mode ka na agad kung sign pen ang gamit mo nung college ka (ayon kay Ginoong Joselito Delos Reyes). At kahit hindi pa kumpleto ang common sense natin nung ‘mag-a-aral’ pa lamang tayo, nabigyan na natin sila ng ‘code name’, na mas madaling bigkasin kesa sa apelyido nila (P.E. teacher ko dati, kahawig na kahawig ni Chiquito, peksman!). Minsan pa nga, naalala natin sila base sa kung pano sila manamit, magsalita, magmura at pumorma. At kung susuwertihin, naalala natin sila dahil naging crush natin sila. Pero dahil sadyang ipokrito/a tayong lahat, pinasasalamatan din naman natin ang lahat ng mga guro-slash-titser kahit sinumpa at inulan na natin sila ng mura makalipas ang halos isang dekada. Ganyan natin sila na-appreciate. Mahirap din isipin na minsan sinisisi