Pabili ng Common Sense of Humor

Nakapasok ka na ba sa motel? Tricky question yan. Dalawa ang pwedeng sagot. Una, pwedeng may malisya. Green meaning. Pangalawa, pwedeng out of curiosity yung tanong. Depende pa yan sa nagtatanong, yung paraang ng pagtanong at kung paano yung pagkaka-deliver ng tanong. Ngayon, kung medyo mahalay ang utak mo, puwede mong gawing biro ang sagot. Play safe. Pero kung dedepende ka sa tono ng tanong, nasa sa’yo na kung paano mo ito sasagutin ng walang ibang meaning. Ang salitang ‘motel’ ay shortcut ng ‘motor hotel’. Hotel ito na matatagpuan sa mga roadside para sa mga motorista na galing sa mahahabang roadtrip. Kumbaga sa bus, stop over pero mas mahaba ang oras dahil madalas nagpapalipas ng gabi ang mga nagtse-check in dito para magpahinga. Usually ang mga kwarto nito ay nakahilera sa mababang building na may parking space direkta palabas ng kalsada. Yan ang tunay na meaning ng motel . Pero dahil ang generation natin ngayon e masyadong advance at futuristic, ang motel ay

Naging past time ko na nga  sa madaling-araw lalo na kung hindi makatulog ang pagbababad sa 9gag o youtube. Real entertainment kasi. Meron naman kaming cable, pero may mga pagkakataon talagang hindi na nakakatuwa ang mga program sa tv. Kung hindi paulit-ulit, boring na. Ang astig lang kasi minsan yung pa-scroll-scroll lang sa 9gag. Dun ko minsan na-realize yung mga maliit na bagay na nakakatawa, nakaka-nostalgia at minsan napapa-curious na din. Dala na rin ng curiosity kaya nag-install ako ng apps nun. Bukod sa youtube, meron na kong ibang paglilibangan. Pamatay-oras. Nanawa na rin kasi ako sa style ng facebook. Mas maraming pagkakataon na kasing nakaka-bad vibes na yung mga nababasa ko. Alam mo yun, yung mga status na papansin lang. Non-sense. May masabi lang. Yung mga ‘viral videos’ na ewan kung bakit naging ‘viral’, hindi naman nakakatuwa. KSP ba. Ganyan na ganyan din ang tema ng blog na to. Magpapansin. Sa totoo lang, walang kinalaman ang title ng blog na to sa iniis

First time kong kakain sa Sambokojin. May ka-date kasi. Bukod sa araw ng mga puso, birthday din ni ka-date. Siya na ang nagplano na dun kami kumain dahil bukod sa siya ang magbabayad (libre kasi yung may birthday), ma-experience ko naman daw dahil okey at mae-enjoy ko naman daw ang nasabing kainan. Pero may advance warning na siya na baka mag-antay kami sa pila sa dami ng kumakain. Okey lang, tutal treat naman niya. Menos-gastos. Ayoko naman talaga kasi balita ko mahal kumain dun. Pero dahil nga sa treat niya, hindi na ko nagpakipot. (Hindi po ito advertising o promotion) Sa isang mall sa Las Pinas kami nagpunta. Gaya ng inaasahan, trapik ang mga kakalsadahan (asa pa!). Valentines Day + araw ng sahod + araw ng sabado = parusa. Mahigit isang oras ang biyahe. Para ka na ring nakatapos ng pelikula. Gutom na ko, puyat at amoy-bituka ang hininga. Nakakahiya tuloy mag-side comment sa mga kinukwento ni ka-date. Sa mga oras na yun, puro pagkain na ang nasa utak ko. Pareho naming