"High School Menudo"
Hindi siya mapakali. Panay ang silip niya sa bulsa ng
naninilaw na polo sa pinagpuyatan niyang love letter na tinupi sa tatlo. Hiningi
pa ni Louie Altano sa kaklase niyang si Jennifer Belmino ang stationery paper na
sinlaki ng ¼ na yellow pad para sulatan ng mga salitang i-intro sa
pagpaparamdam niya kay Marie Tanya Conde, ang kaklase niyang nagbigay ng
meaning sa kanya ng ‘first crush’. Maingat niyang isinilid sa bulsa ito
pagkapasok saka maya’t maya kinakapa. Natatakot siyang baka mahulog ito sa
isang maling galaw. Hindi sa hindi na niya kayang sumulat pa ulit, kun’di dahil
ayaw na niyang humingi ulit ng stationery kay Jennifer, na alam niyang lihim na
may gusto din sa kanya. Mabuti’t nabola niya ito sa pagkukunwaring sasamahan
niya itong mag-aral sa library mamaya pagkatapos ng unang break. Magpapaturo sa
asignaturang ‘English’. Hindi niya alam kung, o feeling niya lang magaling siya
sa english kaya yun ang naging deal nila ng kaklase niya. Consistent na 90 lagi
ang grado nito sa nasabing subject kaya okey na rin minsang iyabang ang
kakaunti niyang talino.
Nakaka-dalawang subject na sila
ng araw na ‘yun, at hindi na rin niya mabilang kung ilang beses niyang
sinisilip-silip ang mukang manyikang si Tanya. Alon-alon ang buhok nito na
halos umabot hanggang bewang sa haba. Animo’y buhok ng rebulto ni Sto. Nino na
madalas niyang nakikita sa bahay ng kapit-bahay niyang si Rap-Rap. Hindi niya
mawari kung medyo mataba ba ito o chubby dahil sa malalaking braso at hita na
minsan na niyang nasilip ng magpalit ito ng damit pam-P.E. Maputi ang dalaga at
laging mukhang mabango at malinis tuwing papasok. Ni minsan hindi pa niya ito
nakitang mukhang mabantot kahit pa naglalangis ang mukha nito sa tindi ng init.
Gustong-gusto din nito ang amoy prutas na buhok tuwing flag ceremony, na swerte
niya dahil katabi niya lang ito sa pila, ayon na rin sa pagkakasunod ng mga
apelyido nilang magkaka-klase mapa-lalake at babae. Iisa lang naman ang ayaw
niya dito: ang malaking balat sa braso na sinlaki ng limang piso, na may
dalawang buhok. Madalas na maging tampulan ito ng asaran ng mga kaklase niya,
ngunit hindi naman ito pansin ng dalaga. Ni isang beses hindi niya nakitang
nagalit o umiyak ito tuwing aasarin ng mga kaklase niya ang balat nito. Di tulad
ng kaklase niyang si Mildred Ramones, may tatlong beses na itong umiyak at
nagsumbong sa magulang dahil na rin sa pagtawag sa kanyang ‘multong bakla’ ng
mga kaklase niyang lalake. Natigil lang nung isang beses sumugod ang nanay nito
sa guidance. Buti’t hindi siya nakikisali sa ganung trip ng mga kaklase kahit
pa isa din siya sa mga mapang-asar sa klase nila. Yun nga lang, iniiwasan
niyang mang-asar ng mga babae. Bukod sa mahiyain at phobia, hindi niya magawang
lumapit o makipag-usap sa mga babae. Walang dahilan. Basta hindi lang kaya ng
confidence niya.
Tahimik at halos walang kibo si
Tanya sa klase. Madalang niyang makitang magsalita ito kahit pa tinatawag ng
guro, o kahit pa kinakausap ng mga katabing kaklaseng babae (hiwalay ang upuan
ng lalake sa babae). Sa sobrang tahimik at mahiyain, hindi na magawang tawagin
ito ng mga guro para sa recitation o anumang school activities. Parang nakasanayan
na ng buong klase ang pagiging tahimik ni Tanya. Mula first year hanggang
ngayong magtatapos na sila sa fourth year, kahit isang beses e hindi niya
nasaksihang naging madaldal ito sa kahit anong sitwasyon. At isa yun sa
nagustuhan ni Louie sa kanya. Tahimik at mahiyain. Kabaligtaran niya na bukod
sa maingay, mapang-asar at makulit.
Hindi uubra ang kakulitan niya
kung si Tanya ang pag-uusapan. Nung isang beses nga na nakasabay niya itong
maglakad pauwi, ‘sabay tayo?’ lang ang nasabi niya sa kaklase na sinuklian
naman ng ngiti at matipid na ‘sige’. Hindi na rin niya nagawang magba-bye man
lang dito pagkasakay ng jeep. Sa hiya, dinaan na lang nito sa mabilis na
paglalakad hanggang makarating ng bahay, kahit isang tricycle pa naman talaga
ang layo ng bahay nila mula sa kanto ng paaralan. Ganun siya pag si Tanya na
ang nasa tabi niya. Tuliro. Tameme. Urong-dila. Minsan nakakalimutan niyang
makulit at mapang-asar siya tuwing sisilipin niya ang kagandahan ng kaklase.
Buo na ang loob niya, ibibigay
niya ang sulat kay Tanya pagkatapos ng klase. Pasimple niyang sasabayan ito
umuwi saka palihim na iaabot ang sulat. Magandang tiyempo na rin ito para sa
bahay na lang ng kaklase basahin ang love letter. Natatakot siyang baka may
makakita sa kanya na nag-aabot ng ganung sulat, lalo pa kung si Vladimir Sasono.
Mas malakas mang-asar sa kaniya ito, at hindi niya gugustuhin makipag-away dito
dahil sa malaking-bulas at malapad na katawan. ‘Kingpin’ nga ang bansag sa
kanya ng karamihan, at miyembro ito ng mga gang-gang sa paaralan nila. Minsan
na niyang naka-away ito dahil sa basketball, ngunit naging magkaibigan din
matapos ang ilang linggong bangayan. Basketball din ang naging daan para maging
magkaibigan sila ulit.
“Ano? Tara?” yakag sa kanya ni
Jennifer Belmino matapos ang Social Studies. Lumapit ito sa kanya pagkalabas ng
classroom. Muntik na niya makalimutan ang tungkol sa pangako. A, oo nga pala! Stationery!
Pero may isang problema: gutom na siya. Na-giling na sa sikmura niya ang
tatlong pirasong pandesal na may palamang tortang corned beef at isang basong
Milo na almusal niya kanina. Naisip niyang kumain muna sandali sa canteen saka
siya susundan sa library.
“E nagugutom na ko e, pwede bang
kumain muna? Saglit lang naman, dun ako sa canteen kakain. Sunod ako sa library,
okey lang?” pahawak-hawak pa siya sa sikmura nito. Hindi niya matagalan ang
pagkakatitig sa kanya ng kaklase kaya papalit-palit ang tingin nito sa mga
kapwa estudyanteng dumadaan at sa katabi. Hanggang tenga niya ang taas ni
Jennifer kaya halos mailang ito sa laki ng kaklase. Iilang pulgada lang din ang
distansiya nila sa isa’t isa. Natatakot siyang mapagkamalan silang merong ‘lihim
na ugnayan’ kaya pasimple itong humahakbang paatras.
Bukod sa simpleng kagandahan,
matalino si Jennifer. Isa siya sa magagandang kaklase niya sa section nila kaya
marami din ang nagkakagusto dito. Matangkad, morena at singkitan ang mga mata,
bukod sa perpektong alignment ng mga ngipin. Ang problema, masyado itong grade
conscious at nakikipag-kompetensya ng katalinuhan kay Esther Manolo, ang top 1
at president ng section nila. Madalas sila ang nagdedebate pagdating sa
discussion at recitation, na lihim namang kinatutuwa ng mga kaklase nito dahil sa
pag-iwas na rin sa nakakatuyot na lalamunang recitation. Anak din ng guro sa
ibang paaralan si Jennifer, kaya hindi na rin nakapagtatakang ismarte at
masipag mag-aral. Yun nga lang, minsan OA na. Sa sobrang OA, siya pa mismo ang
nagtatanong sa mga guro kung may takdang-aralin ba sila sa mga araw na walang
ipagagawang takdang-aralin ang mga guro. Bagay na madalas ikayamot minsan ng
mga kaklase nito.
“Sabagay, gutom na din ako,”
luminga-linga ito saglit. “Gusto mo sabay na tayo? May baon akong ulam, menudo.
Luto ni mama. Kaso konti lang kanin ko e, bili ka na lang.”
Menudo. Lalo siyang nakaramdam ng
pagkalam ng sikmura ng marinig niya ang salitang menudo. Paborito niyang ulam
ito at paniguradong madadagdagan ng husto ang bitamina at sigla niya sa mga
susunod na subject kung iyon ang uulamin niya. Pero tinatalo ng hiya at pride
ang konsensiya niya kaya nagdadalawang-isip siya kung papayag ba siyang sumabay
ito sa kanya. May sapat naman siyang baon pambili ng kanin at kakarampot ng
ulam. Gusto niyang maging praktikal at makatikim ng ibang luto ng menudo kaya
nalilito siya sa sitwasyon niya.
“Wuy? Di ka na nakasagot diyan?” may
pagsundot pa ng sikmura ang dalaga sa kanya na hindi naman gaanong dumiin.
“Tara na nga.” Matipid nitong
sagot habang palinga-linga ito sa paligid. Kakalimutan muna niya ang pride
alang-alang sa menudo.
“Anong gagawin mo sa stationery? Love
letter?” tanong ni Jennifer pagkababa nila sa ground floor. Nasa third floor
ang room nila at nasa kabilang building pa ang canteen kaya malayo-layo din ang
lalakarin nila. Mainit ang tanghali. Nakakalagkit ng mukha at leeg. Pawisan na
ang pandoble niyang puting Blue Corner na amoy na amoy ang fabric conditioner. Gusto
niyang hubarin ang polo ngunit naalala niyang nasa bulsa nito ang sulat. Tiniis
na lang nito ang maalinsangang panahon.
“Pag stationery love letter agad?”
sagot nito na hindi tumitingin sa katabi.
“E para sa’n nga?”
“Wala.”
“Wala? Pwede ba naman yun?”
Hindi na ito sumagot. Nilakihan na
lang ang mga hakbang. Gutom na siya. Wala sa mood magpaliwanag. Ayaw niya ding
malamang tama ang hinala ng kausap niya at baka kung ano pa ang isipin nito.
Maingay ang loob ng canteen. Nagtatalo
ang mga boses at kalansing ng mga kutsara’t tinidor. Nangingibabaw ang amoy ng
mga ulam na halos araw-araw na niyang nakikita. May ilang mesa ang bakante,
swerte. Dun sila pupuwesto sa may duluhan sa sulok. Bibihira ang umuupo dun
dahil sa kalapit na CR. Buti’t wala ni isa sa mga kaklase niya ang kumakain sa
mga oras na yun. Iwas issue.
Sinabihan ni Louie ang kaklase na
mauna na sa tinurong lamesa at pipila pa ito para sa dalawang order na kanin. May
apat pang estudyante ang nasa unahan niya. Gutom na siya, at lalong nagpagutom
ang mga ulam na naka-display sa harap niya. Pasimple niyang inamoy ang hininga:
amoy bituka. Wala na ang almusal kanina. Nakatambay na sa bahay-tae.
Muntik pa niyang hindi mabayaran
ang kahera sa pagmamadali. Napakamot na lang siya ng ulo pagka-abot ng
singkwenta pesos. Buti na lang hindi pa siya gano nakakalayo sa kahera. Naalala
niyang hawak pa niya ang buong singkwenta pesos at nagmamadaling inabot ang
bayad.
“Ang dami mong ulam a,” bungad
nito kay Jennifer na nagsisimula ng kumain. Isang malaking Tupperware ang ulam
nito. Mapula ang menudo. Tambak ng patatas, hotdog at carrots. Hindi niya
mawari ang laman sa atay. Mukhang masarap. Swerte niya.
“Ewan ko kay mama, ang daming
nilagay.” Inusog nito ang Tupperware palapit sa plato ni Louie.
“Pano kung wala kang kasabay? Sino
kasama mo uubos nito?” nagsimula na siyang sumandok ng ulam. Bahala na kung
maparami, tutal siya naman ang inaya. Mukhang mahina din naman kumain ang
kasabay niya. Kakaunti lang ang kanin na nakalagay sa mas maliit na Tupperware.
Dalawang magkasunod na subo agad ang ginawa niya. Masarap nga. Iba ang sarap
kumpara sa luto ng Tita Fely niya. Masarap mag-menudo ang tita niya, pero ang
iba sarap ng nginunguya niya ngayon. Mabuti palang sumabay na siya. Hindi na
siya magsisisi.
“Edi wala.”
“Pano pag di mo naubos?”
“Tapon ko. Mapapanis lang e. Pagagalitan
lang ako ni mama pag nalaman niyang hindi ko naubos.”
“Ngek? Sayang naman.”
“Ano? Masarap ba?” iniba na nito
ang usapan.
Hindi nakasagot ang binata. Busy ang
bibig nito sa pagnguya-nguya kaya binitawan nito ang hawak na tinidor saka
nag-thumbs up. Ngiti naman ang tugon ng dalaga. Pinagpatuloy na rin ang
pagkain.
Isa’t kalahating oras ang
breaktime pero halos kinse minutos lang nila ginugol ang oras sa pagkain. Matapos
makakain at makapagpahinga saglit, dumiretso na rin sila sa library na nasa
itaas ng Science Building. Dalawang building muna ang dadaanan nila bago
marating ang Science building na may apat na palapag. Nasa bandang dulo ang
library na halos dalawang classroom ang laki.
Mangilan-ngilan lang ang
estudyanteng nadatnan nila sa loob ng library. Hindi na nagtaka si Louie, hindi
naman na uso ang pag-aaral sa library lalo pa kung hindi naman ganun kalalim
ang pagre-research. May Google na. Kung may gagamit man ng library, yun e bilin
ng mga guro na ayaw sa modern style ng pag-aaral. Specific ang aklat na
babanggitin ng mga guro para hindi makapandaya ang mga mag-aaral. Pero meron
din namang mga guro na ayos lang naman kung hindi manggagaling sa library ang
sagot sa takdang-aralin. Ang mahalaga e nakagawa sila.
Gaya ng canteen, sa bandang sulok
ulit pinili ni Louie pumwesto. Ayaw niyang may makakita sa kanya. Alam niyang
uulanin siya ng kantiyawan at isa yun sa iniiwasan niya lalo pa’t babae ang
topic. Nahihiya siya. Umuurong ang dila pag babae na ang usapan. Buti nga’t
nakapag-adjust na siya sa kasama niya ngayon. Hindi na gano kinakabahan.
Sampung minuto bago ang susunod na
subject, nilisan na nila Louie at Jennifer ang library. Nauwi sa kwentuhan ang
dapat sana’y pag-aaral ng dalawa. Mabuti’t hindi sila gaanong napapasin ng
librarian kahit pasulpot-sulpot ang mahihina nilang tawanan. Napunta sa love
letter, crush at sa planong kursong kukunin pagka-graduate ang usapan, na
na-enjoy din naman ni Louie kinalaunan. Masasabi niyang nabawasan na ang hiya
at takot niya sa pakikipag-usap sa mga babae. Salamat kay Jennifer, salamat sa
menudo at salamat sa stationery.
Hindi sinasadya, naisampay ni
Louie ang polo sa kaliwang balikat nang matapos ang huling subject. Naalala niya
lang ang sulat ng makasabay niyang lumabas sa classroom si Tanya. Matinding kaba
at takot ang naramdaman niya ng mga sandaling yun. Paano kung nalaglag? Paano kung
may nakapulot? Paano kung binasa? Dali-dali niyang kinapa ang sulat sa bulsa:
andun pa ang sulat. Buti’t sakto ang lapad nito sa bulsa kaya siguro hindi
basta nalaglag kahit pabalagbag ang pagsampay nito sa balikat. Nakahinga na
siya ng maluwag. Tumigil ang biglang tagas ng pawis sa noo at leeg. Mabuti na
lang talaga.
Nilingon-lingon niya si Tanya. Sasabayan
niya ito. Ito na ang pagkakataon. Wala ng ibang araw. Wala ng ibang chance. Gusto
niyang malaman na ng dalaga ang nararamdaman nito para sa kanya.
Pero sa isang iglap, nagbago ang
isip niya.
Nakasalubong niya si Jennifer. Nakangiti.
Kumakaway sa kanya at nagpapaalam. Ngayon niya lang nakita ang ganun kagandang
ngiti ng kaklase. Iba. Masaya. Maganda. May haplos sa puso. Slomo niyang
itinaas ang kamay para kawayan din si Jennifer na unti-unti na ring humakbang
palabas ng main gate.
Si Jennifer. Ang ganda ni
Jennifer.
Napailing siya. Kinapa-kapa ang
love letter sa bulsa. Dinukot. Binuksan saka binasa ulit ang laman.
Dear Tanya,
Gusto ko lang malaman mo na crush kita.
Louie.
Menudo. Ang sarap ng menudo. Nabusog
ako
Napangiti siya. Tumingala at
saglit tinitigan ang humihinang sikat ng araw sa hapon. Humakbang siya palapit
sa basurahan. Nilukot ang liham saka itinapon. Nagmamadali siyang lumakad. Sasabayan
niya si Jennifer.
Comments
Post a Comment