Pabili ng Common Sense of Humor

Mag-aalas siyete pa lang ng gabi magkasama na kami ni Carmela. Kumakaway pa siya habang tumatakbo papalapit sa’ken, sa tapat ng tindahan ni Aling Temyang. Dating gawi, hawak niya ang tambol (gawa sa lata ng Nido at pumutok na lobo) at sa’ken naman ang kalansing (pinitpit na tansan na nakakabit sa alambre). Mas cute ang itsura niya ngayon kumpara kagabi. Nakatali ang mahabang buhok na halos umabot na malapit sa puwet.                 “Kanina ka pa?” tanong niya medyo humihingal-hingal pa.                 “Di naman. Tara na, naunahan na tayo nila Mike.”                 “Ang aga a…”                 “Kaya nga.”                 Lumakad na rin kami agad habang tine-testing pa ni Carmela ang medyo bugbog ng tambol. Pang-apat na araw na naming nangangaroling. Marami-raming bahay pa ang pupuntahan namin bago kami makaipon ng pambili namin ng laruan. Yung nasa palengke, yung baril na may ilaw tsaka tunog-laser, yun yung pinagiipunan ko. P100 pesos yun, tapos yung Barbie do

Ang gulo ng eleksyon no? Lalo na yung mga kakandidato. Yung susunod na uupo sa ‘upuan’, sabi nga ni Gloc-9. Kaya yung mga atat at gusto ng kapangyarihan, lahat na ng pagpapapogi at pagpapapansin sa media, ginawa na nila. Assorted nga yung mga tatakbo. May pabebe na atras-abante ang desisyon. May alanganin ang ‘nationality’. Merong talunan noon na tatakbo ulit ngayon. Merong papogi na dating tambay ng palengke, at meron namang nilalait ang sarili sa ‘paid advertisement’ para makuha ang sympathy ng masa. Sa seryosong usapan, malaking bagay ang plataporma at mga ‘nagawa’ ng isang kandidato kung balak nitong sumunod na presidente. Sa kalokohang prinsipyo naman, useless lahat yan. Ang batayan daw ng tunay na lider e nakukuha sa pagpapapogi sa media habang ginagatungan ng mga artista na sanay sa talent fee. Base yan sa paniniwala ng mga ayaw ng pagbabago at tamad mag-research na botante. At yan na nga ang resulta ng mga nakaraang eleksyon. Nananalo ang mga hindi naman talaga dapat man

May mali sa paggamit ng salitang ‘salvage’. Base sa term ng media, ‘to kill’ ang meaning nito, malayong-malayo sa tunay na meaning galing sa urban dictionary o thesaurus. ‘To reclaim’, ‘to retrieve’ at ‘to save’ ang tunay na meaning nun. Malayong-malayo sa konsepto ng nakasanayan nating term pag nababasa natin sa mga tabloids, naririnig sa radio o napapanuod sa tv. Basta, opposite ng ‘save’. Eto sa totoo lang, medyo comedy tayo sa paggamit ng mga salitang araw-araw na natin ginagamit pero binibigyan lagi natin ng ibang meaning. Nang ibang term. Opposite sa tunay na meaning. Halimbawa, ang salitang ‘ingat’ e madalas nating ginagamit bilang panggap na agimat sa mga taong nagpapaalam sa’tin. “Sige tol, ingat…”. Pero kung bibigyan ng ibang meaning, lalo na kung pabiro, maaaring gawing panakot o pangongonsensya. “Sige, ingat a?” [ngiting demonyo at matang mapungay]. Puwedeng positive, pero iba ang impact sa sinabihan. Puwedeng advanced warning, o pinapaalala niya lang sa’yo na baka m

Meron akong ‘mga’ password na halos lahat e hindi ko memorized. Sinabi kong ‘mga’ dahil bukod sa mga social media accounts, government chuchu at samu’t saring e-mails, meron pa kong ilang transaction na work related, at nangangailangan din ng password (sa mga kapwa ko BPO agents, alam kong na-gets nyo ang dilemma ko!). At isa na nga yan sa sumusubok sa IQ ko, buwan-buwan. Automatic na kumukunot ang noo ko pag nababasa ko ang linyang “Your password has expired…”. No choice, kahit maglulupasay man ako sa badtrip, mandatory na magpalit ng password. Isang malaking challenge para sa’ken ang pag-iisip ng password. Yung unique. Yung hindi naman gano mahaba at maikli, madaling tandaan at hindi nakakahingal i-type. Kadalasang nili-link ko ang clue o hint nito sa mismong pangalan ng application/software para mas madaling tandaan. Pero dahil ang technology sa ngayon e medyo maarte na rin at may ‘trust issue’, hindi na sapat ang puro alphabet content lang. Nire-required na rin na dapat may

Meron akong ilang ‘friend’ sa FB na ina-unfollow ko. Hindi kami magkaaway, ayoko lang nakikita sa newsfeed ang hinaing at hinanakit niya sa buhay. Kun’di man personal na issue, away-kapitbahay. Walang palya yun, laging ganun. Bad vibes sa newsfeed. Nung una medyo nato-tolerate ko pa. Kaso nung tumagal, ibang level na yung rants sa buhay-buhay. Para bang araw-araw siyang ina-unfriend. Laging galit sa mundo. No choice, kesa naman mabawasan ang 300+ kong friendlist, in-unfollow ko na lang. Minsan gusto ko tuloy isiping wala sa pananamit o trip na telenobela ang maturity ng isang tao. Nagre-reflect na sila ngayon sa kung ano-anong klaseng status, sa lahat ng social media sites. Tulad ng isang pamangkin kong 1 st  year high school pa lang. Puro tungkol sa galaxy at alien ang trip, samantalang yung ka-batch ko noon sa college e puro away nila ng dyowa niya ang buong puso niyang bino-broadcast. Take note, kadalasan naka-upper case lahat ng character at hindi bababa sa tatlo ang exclama

Madalang lang ako magpalipas ng oras sa harap ng idiot box (tv yun, para lang masabing cool). Night shift kasi ako, kaya pati pagharap ko sa…ano…idiot box, kinatatamaran ko na. Kung may chance man na manuod ng…err…idiot box, usually sa balita ako nanunuod. O kaya HBO. Minsan Star Movies. Tsaka pala History. Pati pala Discovery, Nat’l Geographic at… (Scroll down to continue reading. Adik yung writer) Di ko nga napansin na dumarami na pala ang mga ‘early-epal’ tuwing magko-commercial (local channels). At ang sakit nila sa mata panuorin. Nauumay na nga ako sa mga telenobela, nagsingit pa sila ng pre-audition para sa eleksyon next year. Eto pa, ang lupet ng strategy. Hindi direktang nangangampanya ang mga bogaloyds. Slight lang. Bawal pa kasi, baka ma-disqualified sila pag maaga silang umamin na tatakbo sila sa susunod na taon. Kaya yung mga matatalinong balak kumandidato, nagpapapansin na. Paid advertisement daw kuno, sus. Bukod sa summer, isa sa pinaka-ayokong panahon ang

Naiinip na yung mga pasahero. Iisang pasahero na lang kasi ang kulang, lalarga na yung dyip. Magkakalahating-oras ng nakatambay ang dyip sa terminal pero ni isang pasahero, walang nagtatangkang sumakay. Pano ba naman, siksikan at alanganing espasyo na lang ang puwedeng upuan ng sinumang uupo. Talo sa pamasahe. Mainit na tuloy yung ulo nung driver, halos pasigaw ng pinakikiusapan ang mga pasahero na umurong, isiksik ang sarili at ipitin na ang dapat ipitin kung kinakailangan. Narinig ko pang sunod-sunod siyang nagmumura, parang nagmamadali. Nung may sumakay na at nakabayad na ang lahat sa dispatcher, humimas muna siya sa nakasabit na rosaryo sa harapan niya saka nag-sign of the cross. Narinig ko ulit siyang nagmura, pero pabulong na lang. *             *             * Ayaw ko sanang maniwala, pero kitang-kita ko. Di ko nga alam kung matatawa ako o magugulat. Basta, unbelievable talaga. Yung top one kasi naming kaklase, yung tinatawag nilang ‘genius’, nahuli ko kaninang may ko

Kanina, basketbol lang topic natin. Tapos napunta tayo sa science, religion, gobyerno, problema ng ‘Pinas hanggang sa crush mo…tapos ngayon naman, ex mo? Pusang-gala, tuwing magkikita tayo lagi mong sinisingit yang ex mo na tatlong beses kang niloko! Naga-adik ka na ba? Sabagay, di kita masisisi. Mahal mo e. Ganyan talaga pag in-love. E ang kaso, niloko ka. Not just once, but three times! Lupit mo din e no? Anong tawag diyan, bayani? Alanganing martir, alanganing engot? Endangered species ba siya kaya hirap na hirap kang makahanap ng kapalit niya? Tapos ngayon, linggo-linggo mo kong aayaing mag-inom para pag-usapan NA NAMAN natin ang alamat ng katangahan mo? Tutal, kanina mo pa ba bukambibig yang forever-forever na yan, sige, pagbibigyan kita. Pag-usapan natin yang problema mo nang manahimik ka na. (Ako na ba? Bilis a? Baka dinadaya mo ko kokotongan kita.) Nakainom lang ako, pero di pa ko lasing ha? Ipapaliwanag ko sa’yo ang opinyon ko about sa forever na yan. Ki