"Philippine Mutants"

Hanggang ngayon nangangarap pa rin ako na balang araw, magkakaron ako ng ‘special powers’ o ability tulad ng mga superhero-ng nabasa ko na sa komiks o napanuod sa pelikula. Marami akong pagpipilian: maging invisible; magkaroon ng ‘premonition’ o malalaman ko in advanced ang eksena ng limang minuto; makabasa ng iniisip o utak ng ibang tao (pwede ring hayop); maging magaling sa lahat ng uri ng sugal (lalo na sa lotto!); magkaron ng sobrang taas na IQ para panisin ko ang lahat ng senador pag may hearing; pahintuin ang oras; mag-time travel para maitama ko ang mali-maling history books ng Pinas at; makalipad ng sobrang layo. As in sobrang layo na kaya kong higitan ang mga space shuttle para makarating ng ibang universe para matapos na ang debate kung meron mang ibang nilalang sa kalawakan bukod sa tao, nang hindi gumagamit ng space suit. Sana lang. Pangarap ko rin kasi magkaron ng tropang alien.

Badtrip ako sa anime na Ghost Fighter. Mula pagkabata kasi, inisip ko na noon na meron talagang tinatagong special abilities ang bawat indibidwal. Panahon at practice lang ang kelangan. Pero ilang presidente na ang lumipas, hanggang ngayon kahit pag-utot ng walang amoy, hindi ko magawa. Badtrip talaga. Bad influence talaga ang mga cartoons.

Madalas na sa bawat episode ng Ripley’s Believe It or Not? ay nagpapalabas sila ng ilang tao sa mundo na may unique na kakayahan. Mga talento na hindi normal gawin ng isang tao. Ayoko ng mag-elaborate kung ano-ano yun. Basta madaming uri. Yung mga talentong hindi natin aakalaing kayang gawin ng isang tao. Mga out-of-this world na talent na hindi ko nakikita sa mga talent shows. Basta, lamang sila ng sampung puntos sa mga clown o sirkero. Ang kaso, iilan lang silang may kakayahang gumawa nun. Kung gifted man turing yun, hindi ko alam. Kaya nga believe it, or change your channel na lang.

Maganda ang tema ng istorya ng X-men kung saan at paano nagsimula ang mutation, at kung paano isinilang ang mga mutants (see Google for more details). Simula nga nun, marami ng tao ang nasira ang ulo sa mga komiks at pelikula kahit hindi naman talaga totoo at walang basehan para maging totoo sa batas ng tao. At kung totoo man, parang hindi handa ang Pinas sa ganung uri ng giyera. Mas marami kasing kontrabida dito. Madalas na makikita sila tuwing eleksyon at senate hearing.

Nito lang nakalipas na ilang oras (siguro almost two hours, pagkatapos kong magbagsak ng atomic bomb sa banyo), naisip ko kung meron ba talagang mutant sa mundo. At kung meron man, ano ang pangalan at costume niya?

Pero na-realize ko na dito lang sa Pinas e nagkalat ang mga mutant. At madami sila, nang hindi lang natin napapansin. Ayaw mong maniwala? Sige. Ipagpatuloy mo lang ang pag-scroll down para maliwanagan ka.

Heto ang ilan sa mga mutant ng Pinas (sa sarili kong opinyon lang naman):

Jeepney drivers. Isa sila sa mga hinahangaan kong trabaho. Di tulad ng mga bus driver na may ka-tandem na konduktor at taxi driver na iilang pasahero lang ang kayang i-handle, jeepney driver ang sa tingin ko’y nangangailangan ng maraming skills. Una, dapat magaling magmaneho. Pro na pro. Yung kahit ga-buhok na lang ang pagitan ng mga sasakyan sa sikip ng traffic, dapat magawan pa rin ng paraan. Kung sapian man ng pagiging ‘fast and the furious’ alang-alang sa kikitain, walang problema. Normal yun lalo na kung araw ng Baclaran at Quiapo. At araw ng biyernes, partikular na sa EDSA. Tsaka pag hinahabaol ng traffic enforcer.

Pangalawa, dapat updated ang GPS sa utak. Kabisado mo dapat ang pasikot-sikot ng kakalsadahan, magmula sa mga landmarks hanggang sa mumunting tindahan ng mani. Pamilyar ka dapat sa daloy ng pasahero, kung kelan sila dadagsa at kung kelan matumal.

Pangatlo, dapat magaling sa math. Dahil isa ako sa mga taong galit sa math, bilib na bilib ako sa mga gantong tao. Hindi kelangan ng calculator sa paraan ng pagsalaysay ng pamasahe, kung ilang kilometro ang tatahakin, at kung magkano ang sukli. Kahit sabay-sabay magbayad, walang problema. Hanggang sa kahuli-hulihang piso, alam nila kung paano nila sisingilin sa’yo. Sabagay, tumatalino talaga ang tao pagdating sa pera.

Pang-apat, dapat matalas ang pandinig at pakiramdam. Dapat alam mo kung sino sa mga pasahero ang may balak mag 1-2-3, kung sino ang hindi pa nagbabayad, hindi pa nasusuklian at hindi pa naliligo (joke lang). Kelangang alerto sa mga katagang ‘bayad’, ‘para’ at “Mama yung sukli po ng wan handred!”. Pero gaya ng mga superhero na may kahinaan, may mga pagkakataong pumapalya ang pandinig nila, lalo na pag usapang sukli. Dun tuloy naglalabasan ang mga kontrabida ng wala sa oras.

Call center agents. Mga alagad sila ni Batman. Taong nocturnal. Mga uri ng empleyadong tulog sa mga oras na gumagawa ng balita ang bansa, at gising sa mga oras na marami ng humihilik at nagpe-premarital sex. Kaya nilang magtabaho sa dalawang time zone kapiling ang samu’t saring uri ng kape. Oo, totoo yan. Magmula sa 3-in-1 hanggang sa parang kending kape ng Starbucks, nasubukan na nila lahat alang-alang sa gising na diwa. Isali mo na rin ang mga energy drink na ewan kung nagbibigay ba talaga ng energy. Mahirap kalabanin ang antok, sa parehong paraan kung paano labanan ang nagwawalang utot.

Bukod sa puyat, kelangan nilang magbaon ng maraming-maraming English grammar para sa mga customer na may kanya-kanyang mood. Prone din sila sa mga holdapan at kung ano-ano klase ng krimen lalo na sa madaling-araw dahil sa kakaibang ‘office hours’, para lang kumita at makapagbayad ng buwis. Mapipilitan silang mag-aral magyosi para lang labanan ang stress at problema sa lovelife. May mga pagkakataon pang nawawalan na sila ng social life dahil sa pangarap na magkaron ng matinong oras ng tulog. Nakakalimutan na nila ang barkada, na minsan pati ang pamilya.

Ilang beses na ba nagkaron ng headline sa balita na ang biktima ay call center agent?

Security guards. Aminin na natin, na isa sila sa uri ng empleyadong delikado ang responsibilidad. Madalas man natin silang nakikitang nagpa-power nap para labanan ang puyat at antok, hindil lingid sa kaalaman natin na mas sensitibo at delikado ang trabaho nila. Kelangan nilang obserbahan ang bawat galaw o kilos ng mga taong nakakasalamuha nila, maging sa mga taong binanbatayan nila. Ang bawat kakaibang kilos ay naka-log sa “mahiwagang aklat ng eksena”. Nasa kanila ang huling sisi kung may mangyaring hindi kanais-nais sa kanilang teritoryo. Gaya ng mga call center agents, mortal enemy din nila ang antok, lalo pa’t magdamag silang magbabantay ng isang lugar kung saan tanging bukas na radyo lang ang kasa-kasama at ang matigas na batuta, kapalit ng sapat na sahod.

Garbage collectors. Maraming tao ang madaling mandiri sa sipon o kahit na simpleng tinga. Pero ang mga taong tulad nila, wala sa bokabularyo nila ang maging maselan. Bulag sila sa kung ano-ano mang pautot ng mga eksperto pagdating sa mga germs-germs o bacteria. Lahat yun, wala silang pakelam. Hindi nila kelangan ng mga suit o battle gear para labanan ang nakaambang sakit na pwede nilang makuha, ano mang oras. Ang mahalaga sa kanila ay maging pera ang kapalit ng pagtatapon mo ng basura.

Maging mabantot o mabaho man ang tingin ng marami sa kanila, alam naman nating mahalaga sila sa mga oras na puno na ang basurahan at kelangang may kumilos para alisin ang perwisyong dulot ng mga basura. Sila yun. Sila na ang bahala na dun. Ang gagawin na lang natin e sundin ang tamang oras ng pagtatapon. Nakakahiya naman sa kanila kung maglalagay pa sila ng hotline o emergency numbers para lang magkaron ka ng sariling schedule ng pagtatapon.

Barker. Subukan mong kumanta ng ilang beses sa videoke. Nakakapaos di ba? Pero iilang kanta pa lang yun. Paano kung maghapon kang nagsisisigaw para lang magtawag ng pasahero, kapalit ng barya? Naisip mo na ba kung insured ang lalamunan nila para lang magsisisigaw? Kesyo mangamoy shawarma sila sa init ng araw at lagnatin tuwing tag-ulan, ang bawat barya sa kanila ay maaaring maging bigas kinahapunan. O pampaaral sa anak. O kung ano-ano pang gastusin.

Street vendors na naglalakad. Isang magandang halimbawa dito ang mga magtataho at magbabalot. Sila yung mga taong walang pakelam sa kalyo at layo ng lalakarin. Kung ang mga normal na empleyado ay nabubuhay sa pa-taxi-taxi at pa-jeep-jeep, pwes, ibahin mo ang superstrength nila. Kung ang paglalakad lang ng ilang minuto e nakakapagod na, paano pa kaya kung may bitbit ka?

Traffice enforcers. Isa sila sa kinaiinisan ng mga motorista at mga jay-walkers. Pero gusto kong i-challenge ang mga ito kung kaya nilang makipagpalit ng trabaho sa mga tulad nila. Isipin mo na lang kung gaano kahirap sa kanila ang balansehin ang populasyon ng mga sasakyan. Isali mo na dyan ang maghapong pagsinghot ng mga usok ng sasakyan habang nakatirik ng araw. Ewan ko na lang kung hindi uminit ang ulo mo.

Yun nga lang minsan, nasasapak at napapahiya pa sila sa maraming tao.

Marami pa sila, pero sa tingin ko sila ang may pinaka-unique na skills.

Hindi pa rin natatapos ang pangarap kong magkaron ng special powers. Kahit kapalit ng isang kidney ko, payag ako. Gusto ko talaga makalipad, malayong-malayo. Hindi para maiwasan ang traffic sa EDSA, hindi para makaiwas sa pamasahe, kun’di makakita ng alien. Sabi ko naman sa’yo, pangarap kong magkaron ng tropang alien. Kung bakit at ano ang dahilan, wala ka na dun. Babalitaan na lang kita kung meron man.