Onli In Da Pilipins Part 5: Ang Ating Pelikula(ng)

Nakakapanibago. Hindi ako sanay. Mantakin mo, sa loob ng mahigit isang dekada, ngayong taon lang absent sa MMFF (Metro Manila Film Festival) ang Shake, Rattle & Roll?

Baka naubusan na ng nakakatakot(?) na short story kaya nagbakasyon muna?

Noong dekada nobenta, pag naglalabas ng bagong franchise ang Shake, Rattle & Roll, talagang nakakaramdam ako ng takot at mas madalas na hindi ko matapos-tapos panuorin. Sabagay, normal naman yun sa isang batang tulad ko (noon yun ha? Nire-remind lang kita) na hindi pa ganun kamulat kung ano at alin ang nakakatakot. Hindi ko pa alam kung ano ang silbi ng CGI at special effects. Basta may lumabas na multo, aswang o babaeng may apelyidong ‘Napoles’, hindi ko maiwasang makaramdam ng takot at kaba. Takot na halos iwasan kong umihi sa madaling-araw. Matindi pa ang term ng horror sa’ken. Noon. Pero nung tumagal, parang nawawala na ang essence ng mga salitang shake, rattle at roll. May mga pagkakataon kasi na mas lumilitaw ang pagiging science fiction at comedy kesa sa horror.

Parang magbabago na nga ang takbo ng MMFF ngayon. Bukod sa absent ang SRR, missing in action na rin si Enteng at Agimat. Kung naubusan man sila ng istorya para magkaron ng sequel, hindi ko alam. Kung prequel naman, aba’y siguro medyo cool. Baka lang naman.

Ewan lang ha, pero siguro nasanay lang ako na lagi silang may sequel kaya pakiramdam ko iba talaga ang MMFF ngayon.

Manila Kingpin ang huling nuod ko ng isa sa mga entry ng MMFF. Yun lang kasi ang sa tingin ko ay ‘naiiba’ sa lineup. Kinunsinti kasi ako ng subconscious mind ko na manuod ng aksyon kasi matatagalan daw bago maglabas ulit ng action movies ang ‘Pinas. Na-enjoy ko naman ang nasabing pelikula kaya ayos na rin. Hindi na masama.

Medyo hindi ata maganda ang naging resulta ng El Presidente noong nakaraang taon kaya naglabas ulit ng action movie si George Estregan ngayong 2013. Matapos ang history ni Asiong Salonga, si Boy Golden naman. Astig. Mabuti at hindi na ulit matatagalan ang pag-aantay kong makapanuod ng action films na gawa sa ‘Pinas. Hindi ako alam kung sequel yun para kay Asiong Salonga. Okey na rin. May dahilan na naman ako para manuod ng sine.

Sa totoo lang, bibihira ako manuod ng mga tagalog movies. Hindi dahil sa walang time o walang budget, pero ang dahilan ko e…wala. Hindi ko type. Ewan. May hinahanap akong quality ng pelikulang Pinoy kaya mas madalas na mga English movies ang binibigyan ko ng pansin. Mas updated pa ko sa mga pelikulang labas kesa dito sa Pinas.

Hindi sa ayaw ko ang mga pelikula natin. Siguro ang dahilan ko lang e gusto kong masulit ang pera ko kung sakaling tatambay man ako ng sinehan, para manuod at hindi magpalamig o makipagkwentuhan. Gaya nga ng sinabi ko sa ODP part 1 (mga telenobela), ayokong manuod ng isang programang mismong sarili ko ay kaya kong gawan ng buod o ending, kahit sa trailer pa lang. Ang gusto ko lang naman e may thrill, may sense, astig, cool at higit sa lahat, unique. Yung iba naman. Yun bang nasa cast of characters na ko e masikip pa rin ang daloy ng dugo sa utak ko kakaisip ng istorya ng pelikula.

Madami na rin naman akong napanuod na Pinoy Films, hindi nga lang sa sine. Mas madalas na napanuod ko na sila sa cable channels. Sige na nga, pati na rin sa mga 18 in 1 dvd’s. Kilala ko ang mga pelikula ni Robin Padilla, FPJ, Andrew E., Vic Sotto, TVJ at Michael V., at marami pang iba. Kilala ko nga si Rene Requestas, Panchito, Palito, Paquito Diaz at Babalu e. Tsaka baka tamarin ka ng magbasa nito kung babanggitin ko ang lahat ng mga pelikulang napanuod ko na sa kanila.

Walang dahilan para ayawan ko ang karamihan sa mga pelikulang Pinoy. Ayoko lang pilitin ang sarili ko sa hindi ko gusto para lang maging ‘in’ at sumabay sa uso. Wala namang batas na kelangang panuorin mo kung ano at alin ang uso.

Hindi naman malabong makagawa tayo ng mga world class na Philippine movies, di ba? Nakagawa nga tayo ng OTJ (On the Job) na hinangaan pa ng maraming bansa. Mismong Hollywood e napa “Wow pare ang astig!” sa kakaibang pelikula na ewan kung bakit inabot ng maraming panahon bago mai-produce. Nung mga oras na ibinabalita sa tv kung paano na-impress ang Amerika sa OTJ, nasabi ko na lang sa sarili ko na “Pwede naman pala tayong gumawa ng ganun e…”.

Inaantay ko na nga lang na magkaron tayo ng sarili nating version ng Lord of the Rings o Harry Potter, PERO dapat may originality. Kumbaga sa spaghetti, Pinoy style dapat.

Nakakatuwa lang isipin na kahit gasgas, paulit-ulit at copycat ang mga pelikulang inilalabas ng Pinas nitong mga nakaraang taon (dekada?), may mga taong kumbinsido pa rin na ang pelikulang Pinoy e dapat tangkilikin, hindi dahil sa usaping kwalidad, kun’di dahil sa 1. uso 2. sikat ang artista 3. bagong love team 4. maangas(?) ang special effects. Marami pa rin sa atin ang gustong gumastos para lang sa isang pelikulang ang hirap hanapan ng mga salitang originality, cool, astig at uniqueness.

Napansin mo ba na nitong mga nakaraan e halos lahat ng mga love story movies na lumabas e puro ‘sulutan’ ang tema?

Sa totoo lang, may sakit ang pelikulang Pinoy. Ang mangopya, wala ng iba. Mahilig tayong gumaya kung saan naagaw ang atensyon ng marami. Madalas nating sundan ang yapak ng mga naging successful. Basta kumita sa takilya, nag-blockbuster at nabansagang “Bossing number one…number one…number one!”, asahan mo ng may film production na maiinggit at aabutin lang ng ilang buwan, makakapaglabas din sila ng sarili nilang version. Title lang pagkakaiba. Sabagay, hindi na ko magtataka. Kahit nga ang OPM, nawawala na ang salitang ‘original’ dahil mas lamang sa’ten ang revival at acoustic version. Ewan kung tinatamad na ba ang mga pinoy artists sa salitang original kaya “Tara mag-acoustic version na lang tayo tutal kilala naman na tayong artist sa Pinas kahit malabo na tayong magkaron ng second album!”.

Sa part 6, pagu-usapan natin ang OPM. Ayos, instant topic agad!

Alam ko, alam na alam mo na kung ang mga pelikula ay gawang pinoy. Marami ng writer/blogger ang pumuna sa sistema ng pelikula ng Pinas kaya isa ako sa dadagdag sa kanila. Mananariwa at mamumuna tayo kung ano-ano ang anatomy ng Philippine movies:

Action – mamili ka: rebelde, revenge, pag-ibig, pera, politika at lokohan. Ilan yan sa mga pwedeng maging topic ng kinikilala nating action movies. Hindi kelangan ng istorya. Ang kelangan lang e maraming suntukan, basagan ng bote, kidnap-an, bedscenes, lumang factory, habulan ng mga lumang sasakyan na pasasabugin at ire-replay ng hindi bababa sa tatlong beses at daldalan habang may hawak-hawak na baril. Tapos.

Comedy – hindi pa kilala ang ‘Vice Ganda Syndrome’ (see “Vice Ganda Syndrome” blog) kaya sikat pa ang slapstick joke. Ang lahat ng nakakatawa ay naayon sa ikikilos ng komedyante. Ang comedy films ay binubuo ng mga sumusunod na eksena:

-          May batukan portion

-          habulan habang paikot-ikot sa mesa ng paulit-ulit na naka 2x fast forward

-          may kaunting action bago mag-ending

-          may kaunting drama para sa moral lesson

-          ang pangit na bida ay may gwapo/magandang partner o vice-versa

-          may mga green jokes at green moves (e.g. banggaan ng boobs)

-          marami pang iba

Horror – kung nakapanuod ka na ng mga naunang version ng Shake, Rattle & Roll, maiintindihan mo na kung bakit may horror din ang Pinas kahit papano. Uso pa kasi noon ang mga original horror characters natin gaya ng aswang, mananangal, kapre, nuno sa punso, undin, tiyanak, tiktik at ilang mga senador na naninirahan sa haunted house. May mga white ladies din tayo kahit kayumanggi naman talaga ang mga Pinoy. At speaking of haunted house, common scenes na sa isang horror films ang mga haunted house, lalo na yung luma. Mas mabenta kung noong panahon pa ni Rizal at Bonifacio yung pagsyu-shoot-ingan ng movie. Hindi pa ko nakapanuod ng horror movies ng Pinas na sa mall o sinehan naganap. Best selling kasi ang ospital, lumang bahay sa probinsya, apartment at sementeryo. Minsan try din nila sa mga amusement park o sa Malakanyang.

Napansin mo rin bang nung panahon ng kasikatan ni Sadako, dumami ang mga kamag-anak niya dito sa Pinas?

Romance – hindi ako mahilig sa ganitong tema. Hindi kasi ako madaling tablan ng sinasabi nilang ‘kilig-movies’. Inuulit ko, hindi sa ayaw ko ng ganitong movies. At hindi rin ako KJ. Napanuod ko na ang ilang Korean movies na natuwa at na-astigan ako gaya ng My Sassie Girl, A Moment To Remember, Windstruck at 200 pounds Beauty (tama ba?). At ang mga yun ay masasabi kong astig at approve. Bakit? Panuorin mo na lang.

At gaya ng tradisyon, ang romance ng Pinas ay binubuo ng halikan, sulutan, sampalan, iyakan at minsang umaabot na rin sa pagiging bayolente. Kaya hirap ang MTRCB kung saang kategorya ilalagay ang romance films. Kung rated PG ba o SPG. Mas madalas kasi na R18 dahil sa sulutan. Masama yun. Nasa ten commandments yun.

Hindi rin tayo hirap mag-isip ng title ng movie. Title lang ng kanta, tapos na ang usapan. Mas madalas pa nga na salitang ingles ang title ng movie. Para mas cool daw panuorin. Magiging mahalay kasi kung tagalog yung title. O kaya magiging comedy. Ayaw mong maniwala? Subukan nating mag-translate:

Endless Love – Walang Katapusang Pag-ibig

My First Romance – Ang Una kong Romansa

My Amnesia Girl – Ang Babae kong Makakalimutin

No Other Woman – Walang Ibang Babae

My Neighbor’s Wife – Ang Asawang Babae ng Aking Kapit-bahay

You Changed My Life – Binago Mo ang Buhay Ko

Got to Believe – Dapat Maniwala

The Mistress – Ang Kabit; Ang Kerida; Ang Kalandian; Ang Ka-flirt

When I Met You – Nang Makasalamuha Kita

Love at First Sight – Pag-ibig sa Unang Tingin; Pag-ibig sa Unang Kita; Pag-ibig sa Unang Sulyap (bahala ka na kung ano term mo ng ‘sight’)

You Are My Everything – Ikaw ang Lahat sa Akin; Ikaw ang Lahat ng Bagay Sa Akin

One More Chance – Isa Pang Tiyansa; Isa Pang Pagkakataon

Till My Heartache End – Hanggang Matapos ang Sakit ng Puso Ko

One True Love – Isang Tunay na Pag-ibig

In The Name of Love – Sa Ngalan ng Pag-ibig

Won’t Last a Day Without You – Hindi Kayang Tumagal ang Araw ng Wala Ka

O ‘di ba? Malilito ang mga manunuod kong love story ba ang panunuorin nila o comedy. O kaya indie film na mahalay.

Suspense – Bihira ang ganitong kategorya. Madalas kasi na kahati nito ang horror. Sabagay, hindi uso sa Pinas ang salitang ‘serial killer’. Pero kung ang tingin mo sa mga senador e serial killer, hindi kita pipigilan diyan. Apir!

Bold/Porn/R18 – wala na din ‘to. Dati halos lagi akong nakakapanuod ng mg trailer ni Rosanna Roces. Madami pang sumikat na bold/sexy star noon na hindi pa pino-protesta ng mga…yun na yun. Basta, wala na sila. Wala ng ibang meaning ang mga salitang pinya, pakwan, papaya, talong at santol.

Drama - Nora Aunor. Vilma Santos. Sharon Cuneta. Lorna Tolentino. Maricel Soriano. Ilan lang yan sa mga astig na drama artists ng Pinas. Sad to say, missing in action na sila ngayon. Gaya ng mga action movies, limot na ng tao ang makapanuod ng mga pelikulang makapagpapaluha. Meron man, nasa Indie films na sila nakatambay.

Ano ba naman ang drama kung walang iyakan (to the highest level), murahan, palitan ng bad words, sampalan at yakapan sa huli?

Sci-Fi – Dati ng kilala si Captain Barbell, Darna, Lastikman, Super Inday at Kumander Bawang. Bagong sibol lang sila Gagamboy, Super Inggo at Kristala. Pero sila Wooly Booly (tama ba?), Rubberman at Extrang Hero, kilala mo ba?

Pinoy version lang ni Superman si Captain Barbell na halos pareho lang din ang istorya kung paano nagsimula. Hindi rin naman nalalayo ang imahe ni Darna kay Wonderwoman. Kahit si Lastikman e si Mister Fantastic ng Fantastic Four. At si Gagamboy??? Nagkakamali ka. Hindi niya ginaya si Spider-Man. Basta. Malabo yun.

Napansin mo bang kung nasan ang superhero, nandun ang gulo? Ibig sabihin, ang pasimuno talaga ng gulo at away ay yung superhero na laging nandadamay ng mga inosente. Madalas babaero o salawahan pa.

Pag nagkaron pa ng Pinoy version ng Justice League, hindi na ko magtataka. Promise.

Hindi ko na hinahangad na magkaron tayo ng Lord of the Rings, Harry Potter, Twilight Saga o Titanic. Ang inaantay ko e magkaron tayo ng mga pelikulang disaster ang tema. Mala-Deep Impact, The Core, Twister o kaya 2012. Kaso mukhang malabo yun. Kelangan kasi ng limpak-limpak na salapi para sa ganung pelikula. Ang mga talent artists palang, mataas na ang budget, pano pa yung special effects at libo-libong ekstra?

At bakit wala pa tayong mga pelikulang sinakop tayo ng mga alien-g walang magawa sa sariling planeta?

Ay meron na pala. Si Kokey. Yung alien na mukhang ari ng lalake na na-impeksyon.

(Cast of Characters)