Ang Dalang Suwerte ng Malas

Ang swerte ko talaga!

Nung isang gabi lang, papasok na ko ng trabaho nun (hindi ako prostitute, pinapangunahan lang kita). Nagkasundo na ang diwa at common sense ko nun na male-late na talaga ako, at wala na kong magagawa kun’di pilitin ang sarili na i-past forward x2 ang paglalakad. Sakto namang paglabas ng subdivision, may dumaang tricycle. Ayos! Nakasakay ako agad, pero mali ang akala ko! Katabi ko sa upuan ang isang mamang nagmumog ata ng beer at amoy 2^nd year high school na kagagaling lang sa basketbol! Unang swerte. Tapos pagbaba ko ng tricycle, pagbunot ng coin purse, ola! Walang ibang laman kun’di barya! Hanepasyet talaga! Buti na lang at may ibabayad pa ko, kahit papano. Matapos makapagbayad, naisipan kung dumaan muna sa pinakamalapit na ATM machine para magsolicit ng allowance. Hindi pa rin naaalis ang paglalakad kong fast-forward x2. Pagkakakita sa atm, swerte, walang pila. Siguro mga 17 hakbang na lang, nasa harapan na ko ng machine, pero may kasunod na agad na isa pang swerte! 2 babaeng lulan ng motorsiklo ang mabilis na nagpark sa tapat ng atm machine at isinagawa agad ang kanilang pakay na dapat sana ako muna. Tinamaan talaga ng swerte! Nagtatakbuhan na ang dugo ko sa batok at mabilis na ginigiling ng bituka ko ang hapunan ko. Wala na kong ibang dasal kun’di bumagal man lang pansamantala ang oras kahit imposible. Ilang minuto pa, ako naman ang humingi ng pera sa atm. Mabilis ang transaction. Hindi ko na inantay ang resibo. Dali-dali akong tumawid ng kalsada para sumakay ng dyip. Dininggin naman ng mga espiritu ng PUJ ang panalangin ko kaya nakasakay din ako agad. Pero isa na namang swerte, simbilis ng mamang sorbetero kung magpatakbo ng dyip ang mamang drayber! Hanepasyet ulit! Panay ang iling at ‘tsk tsk tsk…’ ko. Medyo umaambon pa naman ng mga oras na iyon kaya parang dagdag-asar na rin ang mumunting hilamos ng ambon sa mukha. Panay ang sulyap ko sa oras. Kung nakakapagsalita nga lang ang orasan sa cellphone ko, alam ko na ang sasabihin niya: “Asa ka pa Juan! Bonggang-bonggang late ka na!”. Ilang kanto na lang ang tatahakin ng jeep-con-sorbetes, nasa babaan na ko. Pero nagpahabol pa ng isa pang swerte ang tsuper! Ang isang bagay na hindi ko na dapat aasahan pero isang malaking ‘shit’ na insulto: NAGPA-GASOLINA pa! Kung sa mga oras na yun eh nasa gay bar ako, malamang lahat sila nagtatawanan at nakaduro silang lahat sa’ken.

Wala ng no choice, hindi pwedeng bumaba para lakarin dahil sa ambon kaya pigil-hiningang dasal na sana sapian ng dragon ang dyip para tuluyan ng lumipad pagkatapos magsalin ng gasolina ang gasoline boy. Iling lang ulit ng iling. Kung aabot pa ‘ko, yun ang totoong swerte. Pero kelangan ng tanggapin ang katotohanan. Maya-maya pa’y humarurot na ang dyip. Tinamaan ata ng konsensya kaya binilisan ng ‘bahagya’ ang pagmamaneho. Malapit na ko. At dahil bababa na ko, isinigaw ko na ang huling script ko sa dyip, “Para!”. Pero sumobra ata sa paglinis ng tenga, hindi ako narinig! Tuloy-tuloy siya sa pagmamaneho na bigla naman niyang pinaharurot. Isa pang ‘para’ na medyo dinagdagan ang volume, pero ewan lang kung naka-head set siya ng mga oras na iyon o napasukan na ng tubig-ulan ang tenga kaya hindi pa rin ako marinig. Lagpas na ko ng ilang metro sa bababaan ko! Nangingiti na lang ang ibang pasahero sa tindi ng pandinig ni mamang tsuper. Nang bumagal bahagya ang takbo ng dyip, ubod-bilis akong tumalon para makababa na sa mala-alamat na dyip. At ang huling swerte ng gabi ko ay tinapos ng isa pang pang-asar na eksena: nalaglag ang jacket ko sa kalsada, at nabasa ang ilang parte. SWERTE!

Oo, late pa rin ako ng gabing yun.

Kung pagaaralan mo lang yung sequence ng mga eksena, isa lang ang comment ng madlang-pipol: MALAS. Ang magkaron ng katabing lasenggo sa tricycle, malas. Ang mawalan ng budget sa coin purse ng hindi inaasahan, malas. Ang maunahan mag-withdraw sa mga oras ng pangangailangan habang nagmamadali ay…malas. Ang makasakay sa isang dyip na simbilis ng proseso ng pagkuha ng SSS ID sa bagal ay… tama ka! Malas. Tapos may pahabol pang biglaang pagpapagasolina? Malas pa rin. At ang deadmahin ang huling kahilingan mong makababa ng dyip sa tamang babaan (ko), ubod naman talaga sa malas. Basang jacket na hindi inaasahan? The final answer is Bad Luck. Wheeew…

At bakit kelangang may eksena sa buhay na sunod-sunod na malas? Sa tanang ng buhay ko, hindi pa ko nakaranas ng sunod-sunod na swerte. Nakakatakot kasi minsan ang kapalit ng sunod-sunod na swerte. So ganun talaga ang batas ng swerte, mas marami talagang tsansa ang kamalasan kumpara sa swerte? Ano ang siyentipikong paliwanag dito? Wala pa kong nabalitaan na may isang taong napaliguan ng swerte sa loob ng isang linggo, o isang buwan. At kung meron man, aba! Talagang pinagpala ang pagkatao niya! Siya na talaga!

Ang magkapatid na ‘swerte’ at ‘malas’ ay dalawang uri lang ng salitang ‘luck’ o ‘fortunity’. Good luck at bad luck, ika nga nila. Mula paggising sa umaga hanggang sa pagtulog, nagkakaron ng iilang eksena sa maghapon ang ‘luck’ sa ayaw man o ayaw talaga natin. Ayon na rin sa wikipedia, ang luck ay isang pangyayari sa buhay ng tao na hindi inaasahan o ‘against the will’. Lampas sa law of of physics at walang makapagsasabi ng eksaktong oras o panahon ang pagdating nito, kahit marami ang naglipanang ‘fortune teller’ sa mundo. Sa madaling sabi, hindi ito kasali sa talent ng tao na pwedeng ilabas kahit kelan man gustuhin, lalo na sa oras ng sugal o kinakailangan. Parang nanalo ka sa isang bagay pero hindi ka naman nagbigay ng kahit anong skill o effort, gaya nga ng sugal.

Ang pagkakaron ng malas o swerte ay maaaring isisi sa mga bagay o pangyayari. Mula sa alamat ng pamahiin, tradisyon at paniniwalang madalas sa probinsya lang naten naririnig. At sino nga ba ang may pasimuno ng mga iyon? Walang iba kun’di si NILA. “Sabi NILA maswerte daw kung…”, “Sabi kasi NILA malas daw kung…”. At sino nga ba ang tinutukoy nilang si NILA? Yun ba yung unang taong dinapuan ng swerte o malas? Saang bansa at anong lahi naman kaya sa kasaysayan ng mundo nagkaron ng kaunaunahang swerte o malas? Ano ang bagay na ito? Paano niya naipasa at naipakalat na dapat maging uso sa mga susunod na henerasyon ang ganung ideya? Gaano katindi ang epekto nito, kung totoo man?

Four-leaf clover, maneki neko, sapatos ng kabayo (mas malakas ang swerte kung Pegasus), istatwa o action figure ni Buddha, Buddha beads, lucky coin, fortune cookie, arowana sa aquarium, at hindi inaasahang pag-apak sa fufu… ilan lang yan sa mga bagay at simbulo na pinaniniwalaan nating naghahatid ng swerte sa tao. Wala mang eksaktong paliwanag kung  meron mang nasasagap na energy galing sa malayong planeta o kalapit na pawnshop ang mga nasabing bagay, pero hindi ko talaga alam kung sa paanong paraan nakakagawa ng mala-himalang swerte ang mga nabanggit. Oo nga’t gawa sa ginto ang pinagaagawang golden Buddha, pero pa’no ito nakagagawa ng swerte gayung isang mamahaling bagay lang ito na gawa sa kung ano-ano. “Ang swerte nyo naman Aling Pacita! Napapaligiran ng Buddha ang sala niyo!”.

At ang sapatos ng kabayo? Bakit? Dahil ba sa bilis nitong tumakbo, kaya pag inilagay ito sa pintuan, mabilis din ang pasok ng swerte? Eh kung pabilisan lang, eh di sana sapatos na lang ng mga dating senador o presidente na ubod ng bilis sa pagyaman ang i-display mo sa pintuan nyo! O kaya kuko ng cheetah!

Yun ngang pamahiin na malas daw gumala o ituloy ang lakad kung sakaling may madaanan kang pusang itiim. Tsk tsk tsk… kawawang uri ng pusa. Ginawa sila para magkaron ng malas na hayop. Eh sa hindi sinasadyang pangyayari, nasagasaan mo yung itim na pusa at saktong pang-siyam na buhay na niya yun, malas ka pa rin ba o yung pusa?

Hindi sa ayaw kong maniwala sa kung meron mang swerte o malas na minu-minutong naglalakbay sa mundo. Yun bang para silang mga MMDA o traffic enforcer na kapag naispatan ka, malas ka. At kung hindi ka man nila trip dapuan ng malas, swerte ka. Kung ang lahat ng gagawin ng tao sa buhay ay nababatay sa kung may dalang swerte o malas, bakit pa nagsisipag ang isang tao kung sa isang iglap eh lalamunin din pala siya ng kamalasan? Makatarungan bang idahilan ang magandang estado sa buhay kung dahil lang sa sakit na swerte? O nakakaiyak na buhay sa araw-araw dahil sa malas? Kung anytime aatake ang swerte at malas, di ba parang mas lamang na puro kamalasan ang mararansan ng isang taong nagaabang at nananampalataya sa swerte?

Pero parang magulo pa rin sa’ken kung sino-sino lang ba talaga ang madalas sinuswerte sa buhay. Marami naman kasing tao ang pilit gumagawa ng tama, pero bakit sila pa ang parang uhaw sa swerte? Yung mga alagad ni Lucifer na nakatambay sa Malakanyang, ubod na sila ng yaman, ubod pa rin ba sila ng swerte kaya nakaupo sila sa isang upuan na gawa sa swerteng kahoy? Eh di ba walang habas at brutal kung magnakaw sila ng pera ng bayan, pero SILA pa rin ang nabibiyaan ng SWERTE??? Ang malas naman ng taumbayan.

Kung ia-apply nga sa science o superstitious ang luck, parang sinabi mo na rin na ang mundo ay gawa sa swerte. At sa haba ng panahon, kakainin na ito ng kamalasan. Kasi, ang mundo ay isang malaking swerte na napapalooban ng mga bagay na malas.

Kung totoo mang may swerte, ibig bang sabihin eh sinalo ng Pilipinas ang kamalasan?