"Unchained Melody"

Malakas ang buhos ng ulan. Halos kalahating oras na siyang nag-aabang ng dyip. Mabuti na lang at malaki ang espasyo ng waiting shed sa tapat ng SM MOA kaya ayos lang na lumakas ang buhos ng ulan. Pero hindi pa rin siya kumportable. Wala siyang payong. Agawan pa sa dyip. Muntik na siyang makipag-away sa ilang pasahero dahil sa tulakan. Minabuti na lang niya maghintay.

~Tangina kasi, kung kelan naman alam niyang may overtime ako, saka naman siya totopakin. (Sinilip ang oras sa cellphone, 10:27 PM) Anong oras naman ako makakarating dun? Putsa talaga!

(Maya-maya’y tumatawag na ang girlfriend niya)

SIYA: (Inis na boses) Ano?! Asan ka na?! Pupunta ka ba?!

AKO: (Malumanay na boses) Oo, wait lang. Nag-aabang pa ng dyip. Agawan e, kaya di agad makasakay.

SIYA: Pambihira naman kanina pa out mo di ka pa pala nakakasakay!

AKO: Sige na magteteks na lang ako pag nakasakay na…

SIYA: Bilisan mo! Letse!

~Pambihirang buhay to oh! Parang ang lapit ng Pasay sa Laguna. Tangina talaga…

Alas-onse pa dapat ang out niya. Pinakiusapan na lang nito ang bisor na maaga papasok kinabukasan para tapusin ang naiwang trabaho, tutal tatlong oras na ang overtime niya. Bago makaalis, inulit-ulit ng bisor nito ang oras ng pasok nito kinabukasan. Kung hindi lang sa bantang pakikipag-breakup ng girlfriend niya, tatapusin na nito ang trabaho ng araw ding yon.

Bago pa man siya mag-out, inulan na siya ng text galing sa galit na girlfriend. Ilang araw na kasi siyang busy sa trabaho, at ilang araw na ding zombie dahil sa overtime. Hindi niya alam kung bakit hindi siya maintindihan ng girlfriend niya. Sabagay, estudyante nga lang siya. Wala siyang ideya kung anong buhay ng isang empleyado.

Hawak ang maliit na kahon na kanina pa niya pinaglalaruan sa bulsa, palinga-linga siya sa mga nagdadaang dyip. Maluwag man, hindi niya destinasyon. At kung dyip na niya, talo ang mahuli sa takbuhan. Kalaban niya ang tuloy-tuloy na buhos ng ulan na parang nagsa-suggest na wag na siya tumuloy. Basa na ang laylayan ng pantalon niya. Basa-basang basa na rin ang hawak niyang panyo na ipinapataong niya sa ulo, wag lang siyang magkasakit.

~Konting tiyaga pa, lalambot ka din. Ewan ko na lang kung hindi ka pa matuwa sa regalo ko.

Nag-text ang girlfriend.

ALM U NG ANNIV NTEN, NG OT K P. E D SNA KNINA K P DUMATING. LECHE K TLG!

~Anak ng tokwa hindi ko naman nakakalimutan yun! Kung alam mo lang...kung alam mo lang talaga!

Hindi na niya nagawang mag-reply ng masilayan na nito mula sa malayo ang paparating na dyip na magdadala sa kanya papuntang EDSA LRT. Ayaw na niyang maunahan at makipagtulakan, kaya sinuong na nito na parang ninja ang ulan saka sinalubong ang humaharurot na dyip. Hindi pa man tuluyang humihinto, nilundag na nito ang sasakyan, saka dire-direstong pumwesto sa likod ng drayber.

~JIP N KO. SENXA N TLG.

Wala pang isang minuto, napuno agad ang sasakyan. Hindi maganda sa pakiramdam ang loob ng dyip. Walang silbi ang lakas ng ulan na nagpasingaw lang ng matinding init sa maghapon. Naglabasan na ang mga pawis niya, partikular na sa kilikili na agad niyang naramdaman. Sinundan pa ito ng pawis sa noo. Hindi na rin maganda ang amoy niya. Naghalo ang ulan at amoy ng aircon sa kulay asul niyang longsleeve, na parang itim na rin dahil sa pagkabasa nito.

Reply ng girlfriend.

SENSYA MO MUKA MO! KHIT KELN K TLG! 1 N LNG. BI2NGGO K N SKEN!

~Mag-antay ka! Ang layo pa ng lalakbayin ko. Punyeta!

~KUNG GUS2 U, IDLIP K MUNA. TGAL P N2.

BILISN MO N LNG. LECHE. MGTXT K AGD.

Ayaw na niyang sumabay sa init ng ulo ng girlfriend niya. Sanay na ito sa hindi maipaliwanag na topak. Tatlong taon na sila ngayon, at kilala na niya ang takbo ng utak nito. Ma-pride man, hindi na nito pinatulan ang kahinaan ng nobya.

Mabuti at walang trapik ng mga oras na yun. Sampung minuto ang lumipas, lulan na siya ngayon ng dyip patungong Alabang. Umiwas man siya sa ulan, hindi naman nakaligtas ang damit nito sa galit na panahon. Ramdam na rin niya ang basang medyas. Gutom na siya, pagod at inaantok. Kung hindi lang dahil sa nobya, mas pipiliin na nitong dumiretso ng bahay pauwi para maagang makapagpahinga. Ilang araw na din kasing halos apat na oras lang ang tulog dahil sa ingay ng mga kapitbahay. Gusto na niyang magreklamo sa barangay dahil sa perwisyong pagbi-videoke nito. Pero pinili na lang niyang manahimik. Inantay na lang niya ang gabing mananaw din sila sa kalokohan nila.

~JIP NA ALABANG.

Simpleng ‘K..’ lang ang reply nito. Alam na nito ang ibig sabihin ng text: badtrip at galit na ito. Pero ano naman ang magagawa niya kung talagang hindi maganda ang sitwasyon niya ngayon? Ipinikit na lang nito ang mga matang pagod at pinilit umidlip. Pero tinatalo siya ng isip niya. Paulit-ulit naglalaro sa utak niya ang salitang ‘breakup’. Pilit niyang nilalabanan ang halo-halong emosyon na nagkakarambola sa dibdib niya. Mahal na mahal niya ang girlfriend niya. at kakainin na lang nito ang sariling pride.

“Wala kang kwenta! Puro ka trabaho! May girlfriend ka, mag-isip ka naman!”

“Baka naman meron ka ng iba kaya panay ang overtime mo, ano?!”

“Manhid ka! Pagod, puyat, stress, sawa na ko sa alibi mo!”

“Magpakasaya ka sa ginagawa mo! Sana yumaman ka sa bisi-bisihan mo!”

Kung tutuusin, parang dalawang taon lang ang relasyon nila. On and off kasi ang tatlong taon para sa kanila. May mga panahon kasing bigla na lang silang mawawalan ng communication. O isang araw, bigla na lang itong magteteks na break na sila, saka magpapalit ng cellphone number. Lilipas ang isang buwan, magpaparamdam ang nobya nito na parang walang nangyari. Inintindi niya, mas matanda kasi siya ng walong taon.

Alam na niya ang karakas ng nobya. Hindi minsan, kun’di tatlong beses na nitong nahuling may ibang lalake. Hindi naman niya magawang magalit sa sarili sa pagpapakamartir nito sa babae. Hindi niya alam kung anong meron ito at pilit pa rin niyang iniintindi at inunawa ang estado nito. Kahit niloko na siya. Kahit tinapakan ang pagkatao niya. Kahit alam niyang nakalimutan niyang may sarili pala siyang buhay.

Makalipas ang halos isang oras, nasa Alabang na siya. Isang dyip at traysikel pa, nasa bahay na siya ng nobya. Palinga-linga siya sa kalsada, nag-aabang ng dyip papuntang Pacita. Sa kalkula niya, isang oras pa bago siya makarating sa destinasyon niya. Sinilip ang oras sa celllphone: 11:45 PM. Maghahating-gabi na, pero madami pa ring tao sa mga kalsada na tulad niya, pauwi galing sa kung saan man. Muntik na niyang mabitawan ang cellphone ng mag-ring ito.

AKO: Hello…dito na ko Alabang. Nagaantay pa ng dyip.

SIYA: Ang tagal ah! Kanina pa ko nagaantay sa’yo! Bilisan mo naman!

AKO: Sorry na. Wag ka ng magalit. Love mo ko?

SIYA: Letse! Bilisan mo! (sabay off ng cellphone)

~Haay..babae nga naman. Pasensya. Pasensya.

Kinakapa-kapa ulit nito ang kahon sa bulsa. Munting sorpresa para sa mahal niya. Tiyak niyang mapapalambot nito ang galit na nobya sa regalo nito. Kalahating taon din niya itong pinag-ipunan. Kahalating taon din siyang nagtiis na malipasan ng gutom. Kinalimutan niya ang sariling luho para sa regalong alam niyang lubos na ikatutuwa ng nobya niya. Mahal niya, kaya dapat magtiis siya.

Hindi naman nagtagal at nakasakay na rin siya ng dyip. Matapos makapagbayad, agad itong nagteks sa girlfriend.

~JIP NA PA PACITA. WG N INIT ULO.

Gaya ng inaasahan, simpleng ‘K…’ lang ulit ang reply nito.

Sa pagod, hindi na niya namalayang nakaidlip siya. Saktong naalimpungatan siya sa babaan. Hindi na umuulan, pero hindi pa rin siya natutuwa sa patak ng ambon sa ulo niya. Pinaspasan na lang paglalakad papuntang terminal ng traysikel. Ayaw na niyang maghintay ng ibang pasahero kaya nag-special na siya.

Habang papalapit siya ng papalapit, naghahalo ang excitement at kaba sa dibdib niya. Sa wakas, makakabawi na rin siya sa girlfriend niya. Pero napalitan ito ng takot at kaba ng biglang huminto ang traysikel sa isang madilim na kalsada. Baka nasiraan, naisip niya.

DRAYBER: (Naglabas ng kutsilyo saka tinutok sa leeg niya) Akin na cellphone mo at wallet! Wag kang papalag! Tutuluyan kita dito!

Sa takot, ibinigay nito ang cellphone pati ang bag kung saan nakalagay ang coin purse niya. Pilit niyang ikinubli ang munting kahon sa bulsa, na hindi naman nakaligtas sa paningin ng drayber:

DRAYBER: Ano yan?! Akin na yan! Tangina mo ko iisahan mo pa ko ah! (saka pilit nitong abutin ang kanang bulsa ng pantalon ng pasahero, pero agad itong bumaba ng traysikel at tumakbo).

Ang lakas ng kabog ng dibdib niya. Ang kaninang pawisang katawa’y tinuyo na ng malamig na panahon at kaba. Pinilit niyang kumaripas sa pagtakbo. Hirap siya sa blackshoes niya na malaki ang allowance sa paa niya, bagay na kumokontra sa pagtakbo niya. Hindi siya lumilingon. Wala siyang ibang iniisip kun’di ang makalayo sa humahabol. Pero bigla siyang natumba sa lakas ng paghila galing sa likod. Bumagsak ang likod kasunod ang ulo. Hindi niya gaanong maaninag ang paligid niya dahil sa ambong pumasok sa mata niya. Wala siyang ibang naririnig kun’di pagmumura at galit ng taong humila sa kanya. Sinubukan niyang pumalag, pero sa pagod niya, hindi na niya nagawang ilagan ang isang mabilis na saksak sa lalamunan. Isa pa. At isa pa. Hindi na niya magawang bumangon o kumilos. Manhid na siya. Pagod na siya. At doon lang niya naramdaman ang pinakamasarap na antok sa buong buhay niya.

*           *           *

Isang traysikel ang huminto sa tapat ng bahay. Sa tuwa, sinalubong agad ito ng babae. Pero walang nobyo syang nakita. Walang pasahero ang traysikel. At kilala niya ang drayber. Kilalang-kilala.

SIYA: Anong ginagawa mo dito? Baka makita tayo ng syota ko, umalis ka na! Parating na yun!

DRAYBER: Ikaw naman, dinadalaw ka lang e. Miss na kasi kita (sabay hagod ng tingin nito sa buong katawan ng babae). Game tayo ulit?

SIYA: Letse! Tigilan mo ko! Umalis ka na nga! (sabay dial nito sa number ng boyfriend. Natigilan ito ng iabot ng drayber ang munting kahon. At ang hawak nitong nagri-ring na cellphone).